Voor laatste keer kijken naar Bartholomeus in Asten

 ,,Wat is het jammer dat we er niet meer in kunnen”, zegt Van Bussel. De rechterkant lijkt nog redelijk intact met wapperende gordijnen en zonneschermen, maar links valt de ene na de andere kamer zonder pardon in elkaar. Van Bussel, in Helmond actief in de monumentenzorg, kijkt met een deskundig oog naar de sloop. ,,Er is weinig monumentaals aan, dus wat dat betreft snap ik het wel. Voor mezelf is het vooral jeugdsentiment.”

Hoe langer hij kijkt, hoe meer herinneringen er boven komen drijven. Over zijn opa en oma die ‘echt oud waren’, over de zusters die Huize Bartholomeus bestierden én over de tijd dat hij jaren later als adviseur bij Bartholomeus langs­kwam. ,,Telkens als ik het gebouw binnenkwam, had ik weer dat gevoel van opa en oma.”

Zusters
Van Bussel vertelt dat zijn grootouders tijdens de oorlog in Bartholomeus kwamen wonen en dat het bejaardentehuis toen nog werd gerund door de Zusters van Liefde uit Tilburg. ,,Na de bevrijding, in 1944, kwam ik hier voor het eerst. Daarvoor was het veel te gevaarlijk. Toen Asten onder vuur kwam te liggen, hebben ze zelfs voor een paar nachten de Peel in moeten vluchten.”

Zo’n tien jaar lang, van 1944 tot 1954, is Van Bussel elke week bij zijn opa en oma op bezoek geweest. ,,Iedere woensdagmiddag moesten we op bezoek komen en soms ook nog op zaterdag. Dan speelden we de hele middag kaart. Verder mocht ik niet zoveel van oma, want ze dacht dat ik kattenkwaad zou uithalen.”

Daar had ze ook wel enigszins gelijk in, moet hij toegeven. ,,Als kind gleed ik altijd langs de trapleuning naar beneden. Keer op keer kreeg ik dan de zusters achter mij aan”, lacht hij.

Middagdutje
Ook rennen door de gangen was streng verboden, omdat de bejaarde bewoners wel hun middagdutje moesten kunnen doen.

Tijdens zijn vele bezoekjes heeft hij alle hoeken en gaten van het gebouw wel ontdekt, van de zolder waar al het overgebleven meubilair van de bewoners stond tot aan de boerderij van het klooster. Net als daarvan rest binnenkort van Bartholomeus niets meer dan herinneringen.