Deze excentrieke autoverzamelaar liet honderden beroemde klassiekers jarenlang wegrotten

Als jonge man emigreerde de Duitser eerst naar Canada en later naar de VS. Daar begon hij een vreemde handel: hij kocht chique auto’s op die waren gecrasht. Zijn eerste model was een Mercedes 300 SL. De schadeauto’s kostten destijds bijna niets. Kort daarna begon Klein voertuigen te kopen die hadden toebehoord aan beroemdheden. Zo kocht hij onder andere de Rolls-Royce cabriolet van Tony Curtis.

Klein sloeg op grote schaal toe tijdens de eerste oliecrisis. Hij kocht dikke benzineslurpers met grote motoren die niemand meer wilde hebben. Toen de oliecrisis voorbij was, verkocht hij ze met winst door. Toch hield hij heel veel auto's zelf. Rudi Klein was een beetje een eigenzinnige nerd die geen afstand wilde doen van zijn schatten. Hij had een hekel aan hebzuchtige koopjesjagers en hoewel zijn bedrijf steeds meer op een eindeloos autokerkhof begon te lijken, kende hij de waarde van elk onderdeel.

Toen hij in 2001 stierf, was zijn magazijn in South Central Los Angeles gegroeid tot een gigantische parkeerplaats van 1500 vierkante meter vol met autoschatten die waren bedekt onder stof, vuil en vogelpoep. Omdat het complex geheel was ommuurd, wist alleen een handvol insiders van dit openluchtmausoleum met roestende autoschatten. De hoeveelheid schatten was onvoorstelbaar. Zo had hij alleen al tweehonderd Porsches 356, maar bezat hij ook de Mercedes-Benz 500K roadster sedan uit 1935 van Mercedes-coureur Rudolf Caracciola. 

In het boek Junk Yard van de Duitse uitgeverij Heel Verlag staan honderden foto’s van rottende droomauto's die zijn gemaakt toen Rudi Klein nog leefde. Ze tonen een surrealistische parallelle werkelijkheid van roest en patina midden in Los Angeles. Kleins zakelijke beslissingen waren niet altijd een succes. Zo verloor hij miljoenen toen hij een nieuw luxe automerk wilde lanceren, maar hij bleek een keiharde onderhandelaar als het om zijn wrakken ging. Als hij een klant niet mocht, of diegene een verkeerd antwoord gaf, vroeg Klein gewoon om het dubbele van de prijs of verkocht helemaal niets.

BMW zou onder meer hebben geprobeerd om bij Klein verloren gewaande klassiekers te bemachtigen voor de fabriekscollectie, maar om de een of andere reden wilde hij de auto’s niet aan de fabrikant verkopen. Met slechts een paar kleine ingrepen had Klein zijn dure auto’s kunnen beschermen tegen de elementen, maar daarin was hij niet geïnteresseerd. Ook restaureren vond hij onzinnig en overbodig. ,,Ik geef de voorkeur aan het origineel", was zijn korte uitleg. Na zijn dood hebben zijn zoons de collectie geleidelijk ontbonden. Gelukkig hebben we de foto's nog.

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van auto’s en mobiliteit