Eerste elektrische Mazda: MX-30 is niet bedoeld voor de kilometervreter

Het succes van een EV staat of valt met de actieradius en de laadsnelheid. Verbeteringen op dat gebied zijn aan de orde van de dag. Kwam een elektrische auto een paar geleden niet veel verder dan een kilometer of 200 en werd er met minder dan 7 kW geladen, inmiddels is 11 kW laadvermogen en een rijbereik van minimaal 400 kilometer heel gewoon. Behalve bij de Mazda. 

De Japanners gooien het over een heel andere boeg. Mazda gebruikt de totale CO2-uitstoot vanaf de ontwikkeling van de auto tot en met het daadwerkelijke gebruik als argument om nu met de MX-30 op de markt te komen. Die heeft amper 200 kilometer actieradius en laadt met maximaal 6,6 kW bij een thuislader of met maximaal 50 kW aan een snellader. 

Het zogenaamde well to wheel, oftewel van de bron tot aan het gebruik, daar gaat het bij Mazda om. Want, zo stellen de Japanners, bij de ontwikkeling en productie van een accu komt een forse hoeveelheid CO2 vrij, dus als je een kleine accu ontwikkelt en bouwt, is de uitstoot lager. Dat de consument vervolgens wordt opgezadeld met een auto die hoofdzakelijk voor lokaal gebruik inzetbaar is, valt blijkbaar onder het kopje ‘bijzaak’. 

Om de accucapaciteit van 35,5 kWh in de MX-30 in perspectief te plaatsen: de accu van de meest recente Volkswagen e-Up komt aan 36,8 kWh. Met 4,40 meter is de MX-30 echter bijna van het formaat Volkswagen Golf. Deze Mazda MX-30 is dus duidelijk een ander type elektrische auto dan bijvoorbeeld een Hyundai e-Niro, een Volkswagen ID.3 of een Volvo XC40 Recharge. 

De verschillen zijn uiteraard ook terug te vinden in de prijs. De accu van een elektrische auto is de duurste component van een elektrische auto, dus een auto met een relatief compacte accu heeft automatisch een wat sympathiekere prijs. Mazda vraagt 33.990 euro voor de MX-30 First Edition, da’s een stuk minder kostbaar dan de eerder genoemde concurrenten. Als berijder van een First Edition hoef je je niet bekocht te voelen, met tal van rij-assistentiesystemen waaronder een radargestuurde cruisecontrol, verkeersbordherkenning, parkeersensoren, een alarmsysteem, Apple CarPlay, een navigatiesysteem, een uitgebreid multimediasysteem en stoelverwarming. De werkwijze van Mazda is helder: veel waar voor een min of meer vriendelijke prijs, en dat moet dan de beperkte laadsnelheid en matige actieradius compenseren of misschien zelfs verhullen. 

Voordeel van een elektrische auto met een compacte accu is dat het rijklaargewicht niet extreem uit de hand loopt. Bovendien heeft Mazda in de MX-30 een rijkarakter gecreëerd dat nog wat lichtvoetiger aanvoelt dan de daadwerkelijke 1620 kilo wagengewicht. Hij rijdt als een Mazda, dus met enige beleving in de besturing en in het onderstel, zonder het algehele comfort ernstig te beïnvloeden. Een fijn sturende auto, waarvan je als liefhebber van autorijden gewoon een beetje vrolijk wordt. 

Daar komt bij dat Mazda zich heeft overtroffen waar het de inrichting en de bouwkwaliteit van het dashboard betreft. De prachtige materialen passen perfect in elkaar, het oogt allemaal fraai en zelfs de tegenwoordig ‘verplichte materialen’ van gerecyclede componenten zijn gebruikt; het ultieme middel om de aanwezigheid van de auto goed te maken. Hergebruikt kurk en kunststof van petflessen vormen het excuus in de MX-30. Waarbij het leuk is om te weten dat Mazda exact honderd jaar geleden als onderneming startte, destijds onder een andere naam, met de productie van onder meer kurk.

Mazda zou Mazda niet zijn als het niet wat typische designelementen had toegepast in de carrosserie van de MX-30. Neem de kleurstellingen: de gehele onderkant van de auto, van voorspoiler, wielkuip, onderste deel van de deuren tot de achterbumper, is in een contrasterende kleur uitgevoerd, net als het dak en de raamstijlen. Zowel in de koplampunits als aan de achterkant zijn ronde elementen aangebracht, die voor herkenning zorgen. 

Het meest in het oog springend zijn de suicide doors, oftewel aan weerszijden een deur die naar achter toe opent. De eerste serie van de oer-Fiat 500 had dergelijke voordeuren, en Rolls-Royce hanteert de constructie nog steeds, omdat het de toegang tot de auto vergemakkelijkt. In de MX-30 openen de voordeuren op de gangbare wijze, de achterdeuren klappen naar achteren. Leuk gedaan, bovendien stap je relatief eenvoudig achterin, waar de ruimte niet overweldigend is. Een dergelijke deurconstructie is overigens niet zo handig als je aan beide zijden wat krap geparkeerd staat en er vier personen moeten uitstappen. 

Op papier levert de Mazda 145 pk, in de praktijk voelt hij niet vreselijk snel aan. Toch weet de MX-30 te overtuigen met zijn rijkarakter, het stille interieur, de prima bouwkwaliteit en zijn vrolijke uiterlijk. Hij is bedoeld voor de automobilist die weet dat zijn of haar dagelijkse mobiliteitsbehoefte beperkt is, en die misschien zelfs wel een uitwijkmogelijkheid heeft naar een auto die wel over een ruime actieradius beschikt. De auto voor erbij of de auto voor regionaal gebruik, dat is deze MX-30. 

Mazda realiseert zich dat goed, want een versie met range extender is in de maak. Een range extender is een soort stationair draaiende motor die vloeibare brandstof verbruikt, in het geval van de Mazda benzine of plantaardige olie. De verbrandingsmotor wekt via een dynamo stroom op, voor het geval de accu eerder leeg is dan er een laadpunt is gevonden. Een soort reservemotortje dus. BMW hanteerde dit principe in de i3. De kans dat deze versie van de MX-30 naar Nederland komt, is verwaarloosbaar. Een auto met een dergelijke aandrijflijn valt niet in de categorie waar financiële of fiscale voordelen voor zijn en daardoor zou deze variant te duur worden, wat hem onverkoopbaar maakt.