Volkswagen heeft de Golf, Opel heeft de Astra, Peugeot heeft de 308, Renault heeft de Megane, Hyundai heeft de i30 en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Vrijwel elke autofabrikant biedt een model aan in de compacte middenklasse en bijna al deze auto’s hebben gemeen dat ze vooral heel verstandig zijn. Ze zien er grofweg hetzelfde uit, zijn vrijwel even groot en verschillen op het eerste gezicht hooguit in de details van elkaar. Er is bijna geen deel van de automarkt waar de auto’s qua concept zo voorzichtig – en dus een tikkeltje voorspelbaar – zijn als in het zogenoemde C-segment. ‘Doe maar gewoon, anders wil het grote publiek je misschien niet’, lijkt hier de geldende regel.

En toen kwam Citroën ineens met de nieuwe C4. Dit is nu eens geen ‘gewone’ vijfdeurs hatchback met een inwisselbaar uiterlijk, maar een iets hoger model dat in vrijwel alles anders oogt dan het gros van de concurrentie. Van onderen wil hij een stoere crossover zijn met z’n grote wielen, vet aangezette bumpers en kunststof spatbordranden, terwijl het bovenste gedeelte van het koetswerk zijn best doet om een coupé te zijn – inclusief scherp aflopende daklijn.

Dat laatste helpt mee voor een goede luchtweerstand (handig voor een lager brandstofverbruik) maar voorziet de C4 ook meteen van een behoorlijk onderscheidend silhouet. Deze Citroën zal je niet snel aanzien voor een model van een ander merk, in tegenstelling tot zijn voorganger die – tevergeefs – vooral probeerde om de zoveelste VW Golf te zijn. Wat z’n uiterlijk betreft past de nieuwe C4 in de beste traditie van het Franse merk, door de jaren heen opgebouwd dankzij afwijkende en karaktervolle middelgrote gezinsauto’s zoals de Ami, GS en BX.

Het is enerzijds slim van Citroën om een ander pad te kiezen dan de meeste andere merken: de ëC4 is onderscheidend en valt zodoende meer op, waardoor hij aantrekkelijker is voor mensen die wel eens iets anders willen. Maar deze onderscheidingsdrang kent wel een aantal praktische minpunten, helaas. Zo levert de aflopende daklijn (naast een verminderd zicht naar achteren) beperkingen op zodra je grotere spullen zoals – bijvoorbeeld – een kastje, een stel honden of kamerplanten wilt vervoeren: in menig hatchback met een rechte achterklep zal dat soort dingen zonder problemen passen, terwijl de C4 minder flexibiliteit biedt.

De bagageruimte is met minimaal 380 liter inhoud op zich ruim genoeg en voldoende handig van vorm, maar veel hoger dan de bovenkant van de achterbankleuning kan de bagage niet worden gestapeld. De meeste mensen hebben daar ongetwijfeld genoeg aan, maar de kans is aanwezig dat deze auto van je lijstje valt omdat hij niet past bij jouw persoonlijke vervoersbehoefte. In die zin is het een opmerkelijke keuze dat Citroën de C4 alleen in deze carrosserievorm levert, een praktischer ingestelde versie met een hogere daklijn (zoals ooit bij de Break-versie van de BX bijvoorbeeld) staat niet op de planning.

Dat is jammer, want verder biedt de C4 lekker veel plek voor de inzittenden. De achterste passagiers baden niet in de hoofdruimte maar beschikken wel over relatief veel plek voor de benen, terwijl de voorste passagiers zitten op ruime stoelen die extra comfortabel zijn gemaakt. Citroën maakte de zittingen van de zogenoemde ‘Advanced Comfort-stoelen’ extra breed en voorzag de vulling van speciaal schuim dat meer comfort biedt. De zetels zitten lekker en geven je snel het gevoel dat je welkom bent in deze auto, al zouden ze korte zittingen van de voorstoelen meer steun mogen geven aan de bovenbenen van lange mensen.

Comfort is nog altijd een woord dat Citroën met hoofdletters schrijft. Ook bij de nieuwe C4 is een aantal systemen aanwezig om de reis soepeler te laten verlopen. Zo is de vering uitgerust met een extra ‘kussentje’ om harde klappen beter op te vangen. Dat systeem geeft de auto een heel goedmoedig veergedrag, dat wel wat gewenning vergt voor je evenwichtsorgaan. Zo lang de vering op- en neergaande bewegingen moet opvangen slaagt het onderstel daar goed in, drempels worden bijvoorbeeld adequaat opgevangen, maar bij zogenoemde laterale (ofwel zijdelingse) bewegingen waggelt de C4 meer dan je soms zou willen.

Dat moet je prettig vinden: het weggedrag is bij lange na niet zo week als in de aloude BX, maar z’n moderne opvolger voelt ontegenzeggelijk zachter aan dan veel auto’s van andere merken. Dat is wennen, zoals gezegd, maar na een kilometer of vijftig zal je merken dat de C4 je tot rust laat komen. Het lukt de auto namelijk goed om een soort zacht kleedje om je zintuigen heen te leggen: hij is bovengemiddeld stil, veert dus erg soepel en gedraagt zich heel ontspannen.

Het feit dat de testauto is voorzien van een elektrische aandrijflijn, helpt daar natuurlijk enorm bij. Je kunt ook kiezen voor een benzinemotor en een dieselmotor (beiden met 130 pk), maar de ëC4 (ja, inclusief knipoog naar de trema in de merknaam) is de fijnste van het stel. De elektrische C4 heeft dezelfde elektromotor met 136 pk (100 kW) aan boord als onder meer de Peugeot e-2008 en de Opel Corsa E: die motor blinkt niet uit door indrukwekkende prestaties, maar hij is absoluut voldoende vlot en doet z’n werk mooi stil en met veel finesse. Dat past erg goed bij het meegaande, soepele karakter van de rest van deze auto.

Wel is het jammer dat je flink je best moet doen als je met één pedaal wilt rijden: dat ‘one pedal driving’  kan erg prettig zijn in een elektrische auto omdat je niet zelf hoeft bij te remmen terwijl de elektromotor remenergie terugwint tijdens het uitrollen. Maar zelfs in de sterkste remstand (daarvoor trek je de versnellingshendel naar ‘B’, van ‘Brake’) rolt de batterij-C4 nog ver door zonder noemenswaardig af te remmen. Diverse concurrenten zoals de Hyundai Kona en de Kia e-Niro hebben hier betere systemen voor aan boord.

Overigens moet je volgens Citroën zo’n 350 kilometer kunnen halen zodra de 50 kilowattuur in de buik van de ëC4 is volgeladen. Laden aan een standaard laadpunt gaat in alle ëC4’s met drie fasen (dus 11 kilowatt), terwijl je aan een snellader met maximaal 100 kW zo’n 80 procent van de lading kunt ‘tanken’ in een half uur.

Met een minimale prijs van 38.140 euro is de ëC4 de prettigste van het stel, maar ook meteen de duurste. De benzine- en dieselvarianten zijn een stuk betaalbaarder, met prijzen die beginnen bij respectievelijk 26.890 en 30.990 euro. Toch is de elektrische versie het doorsparen waard: niet alleen kun je hem zakelijk rijden met lagere bijtelling, de aandrijflijn past ook veel beter bij de geslaagde, eigenzinnige en toch goedmoedige inborst van deze nieuwe Citroën. Eindelijk weer eens een auto die – in de positieve zin van het woord – geen allemansvriend is, maar écht iets anders biedt.