Test Suzuki S-Cross: allemansvriend met soepele omgangsvormen

Het Japanse Suzuki is een relatief kleine autofabrikant met naar verhouding bescheiden budgetten. Dat zie je terug in de manier waarop het merk zijn modellen actueel houdt. Deze vernieuwde S-Cross bijvoorbeeld kwam vorig jaar op de markt maar was toen niet compleet nieuw. Om de kosten te drukken, koos Suzuki ervoor zijn voorganger uit 2013 als basis te gebruiken en het model grondig op te waarderen.

De neus en achterkant werden opgefrist, maar je ziet de leeftijd van de auto wel terug in het design. Intussen blijkt de S-Cross wat betreft voorzieningen en techniek nog wel degelijk een auto van deze tijd.

Zo heeft de motor in het geteste exemplaar een prettig karakter. De 1,4-liter viercilinder met turbo levert voldoende kracht, klinkt wat luid maar geciviliseerd en doet zijn werk voldoende zuinig met een gemiddeld verbruik van 6,7 liter benzine per 100 kilometer (1:15,0). Deze 1.4 verdient overigens de voorkeur boven de 1.5 Hybrid die Suzuki óók levert. Die kun je weliswaar krijgen met een automaat - de 1.4 niet - maar is vooral op de snelweg nog rumoeriger.

De heldere, handgeschakelde zesversnellingsbak in de testauto schakelt feilloos. Het weggedrag van de S-Cross is niet opvallend strak, maar neigt eerder naar goedmoedig comfortabel. Minder fijn is de zitpositie achter het stuur. Je zit een tikkeltje hoog ten opzichte van het dashboard, terwijl de rugleuning van de voorstoel niet traploos verstelbaar is.

Het interieurontwerp wint geen originaliteitsprijs, maar de cockpit is overzichtelijk en duidelijk te bedienen. Ook prettig is de ruimte aan boord. Met voldoende zitplek, een vlakke laadvloer na het omklappen van de bank en minimaal 430 liter aan bagageruimte is dit een handige allemansvriend.

Suzuki levert de 4,30 meter lange S-Cross naast de kleinere Vitara, die 4,17 meter lang is en een minder ruim interieur koppelt aan een meer rechthoekige, iets stoerdere vormgeving. De S-Cross is bovendien iets duurder: hij is leverbaar vanaf 29.795 euro, terwijl de voordeligste Vitara voor 27.995 euro in de prijslijsten staat. Dan krijg je overigens de 1.4 Boosterjet ‘Smart Hybrid’ met het Comfort-uitrustingsniveau.

Ten opzichte van de Vitara heeft de S-Cross een moderner vormgegeven interieur, dat in de details net wat vrolijker en meer onderscheidend is. Het materiaal dat Suzuki gebruikt is overigens nog altijd niet heel hoogwaardig. Reken op hardere kunststoffen en een goedkopere uitstraling dan bij menig concurrent.

De term ‘Smart Hybrid’ duidt er op dat de Boosterjet (die term gebruikt Suzuki om aan te geven dat je met een turbomotor te maken hebt) is voorzien van zogenoemde Mild Hybrid-techniek. Daarbij helpt een relatief klein accupakket om de brandstofmotor langer het zwijgen op te leggen, bijvoorbeeld wanneer je voor het verkeerslicht stilstaat, waardoor het brandstofverbruik gunstiger wordt en de auto onderweg minder schadelijke stoffen uitstoot. Heel groot is het effect niet, want uit testen blijkt dat de Hybrid-motor die Suzuki ook kan leveren in deze auto duidelijk zuiniger is.

Naast een 102 pk sterke verbrandingsmotor heeft deze ‘volwaardige’ hybride variant een elektromotor aan boord, die nog eens 13 paardenkrachten aan het totaal toevoegt. De elektromotor drukt het verbruik, maar is onvoldoende krachtig om de Suzuki langere stukken volledig elektrisch te laten rijden. Daarvoor schiet de capaciteit van het accupakket eveneens tekort. Een gemiste kans, want een krachtiger hybridesysteem (zo laat onder meer Toyota al jaren overtuigend zien) kan nog veel gunstiger uitpakken aan de pomp.

Het is sowieso opmerkelijk dat Suzuki niet gekozen heeft voor een hybride aandrijflijn uit de schappen van Toyota. De beide merken werken immers al innig samen: de Suzuki Swace is feitelijk een Toyota Corolla, terwijl de Across een omgebouwde Toyota RAV-4 is. De motor en transmissie van bijvoorbeeld de Corolla werken soepeler samen dan de combinatie van Suzuki.

Zowel de S-Cross als de Vitara is zoals gezegd ook leverbaar met vierwielaandrijving. In dat geval krijgt de auto de toevoeging AllGrip en stijgt de aanschafprijs van de Hybrid en Boosterjet met een slordige 3300 euro. In Nederland kun je overigens prima af met de ‘standaard’ versie met voorwielaandrijving: het AllGrip-systeem is handig op slecht terrein of tijdens de wintersport, maar verder zeul je vooral extra gewicht en onderdelen mee.

De standaarduitrusting van de S-Cross is prima op orde: ook de goedkoopste versie beschikt al over een automatische klimaatcontrole, een regensensor, volledige led-verlichting voor en achter en een multifunctioneel stuurwiel. Opvallend is dat de achterste passagiers in de Comfort handmatig bediende zijruiten hebben; alleen de voorste gaan elektrisch omhoog en omlaag. Fraai is het feit dat er een flink glazen panoramadak leverbaar is, dat bijna het hele dak beslaat.

De duurdere Select voegt 17-inch lichtmetalen wielen toe, naast stoelverwarming voorin, een achteruitrijcamera en een aanraakscherm in het dashboard. Ook krijg je dan een systeem waarmee je kunt instappen en starten zonder je sleutel uit je zak te halen. Dat systeem zit ook op de topversie (de Style), die verder ook nog zaken als een navigatiesysteem, parkeersensoren voor en achter en een fraaier aangekleed interieur biedt.

Goed is het feit dat het Japanse merk in alle uitvoeringen het Suzuki Safety System standaard levert. Dat is een verzamelnaam voor belangrijke en prettige veiligheidssystemen zoals adaptieve cruisecontrol, een inschakelbare snelheidsbegrenzer, een rijstrookwaarschuwing en -assistent die actief kan ingrijpen, verkeersbordherkenning en een systeem dat waarschuwt wanneer de auto slingert. In de duurdere uitvoeringen krijg je de Pro-variant van het systeem, die is uitgebreid met dodehoekdetectie en sensoren die waarschuwen voor kruisend verkeer achter de auto.

Verantwoording
Onze onafhankelijke autoredactie test elke week de nieuwste auto’s. Daarbij ligt de nadruk op auto’s in de populairste prijsklassen. Auto's in de hoogste en minst verkochte prijsklassen komen in deze rubriek uitsluitend aan bod als ze veel nieuwswaarde hebben. Onze autojournalisten rijden met een testauto minimaal 1000 kilometer waarbij ze de auto zoveel mogelijk gebruiken zoals consumenten dat doorgaans doen. De auto’s worden geleend bij de fabrikant of importeur van het desbetreffende automerk. De autobranche heeft geen enkele invloed op de uitkomsten van de test, noch op de selectie van de auto’s die aan bod komen.