Rovers en Van Erkel maakten toneelstuk. ‘Misschien nog meer geleerd dan op de academie’

Eerder stonden Rovers en Van Erkel met dit stuk al in Den Bosch en Den Haag op de planken. Rovers, afkomstig uit Best, ontmoette Van Erkel (uit Amsterdam) toen zij beiden in 2018 begonnen aan de acteursopleiding. 

Daarvoor aangenomen worden was geen sinecure. ,,Er zijn maar heel weinig plaatsen te vergeven, dus het is een kwestie van veel audities doen en hopen dat je wordt aangenomen. Er gaan maar weinig mensen door.” Rovers speelde als kind al bij toneelstichting Ons Eygen Landt uit Best; Van Erkel nam als 11-jarige al series op met de camera van haar vader. Het zat er al van kleins af aan in dus.

,,De opleiding is heel pittig, je moet het echt wel willen. Wij ontdekten dat we niet alleen willen acteren, maar ook zelf voorstellingen willen maken. Daarom zijn we vorig jaar ons collectief Maetrix gestart. Voor ons afstuderen voeren we onder andere ‘Deze dagen’ op. Het thema daarvan is: ‘Hoe wil ik herinnerd worden?’” Een actuele vraag voor henzelf: ze gaan immers na het afstuderen een nieuwe fase in. Maar ze legden hem ook voor aan anderen.

,,Wij willen onze inspiratie ook ergens anders vandaan halen en zijn gefascineerd door onopvallend spannende mensen. Daarom wendden we ons tot een aantal ouderen in een Maastrichts verzorgingshuis met de vraag hoe zíj herinnerd willen worden. We kwamen in een voor ons compleet andere wereld terecht, want in de toneelacademie leef je namelijk best wel in een bubbel. Een halfjaar lang hebben we met vier bewoners vrijwel wekelijks gesprekken gevoerd. In totaal namen we zo’n dertig uur aan materiaal op en dat hebben we ook nog eens allemaal teruggeluisterd.”

Rovers en Van Erkel mochten onder de vleugels van Theater Artemis in Den Bosch hun voorstelling maken onder begeleiding van Jetse Batelaan, artistiek leider en Kim Karssen (eindregisseur). Ze hadden zich een beetje verloren in al dat audiomateriaal en kregen van Jetse te horen dat het natuurlijk wel een voorstelling moest worden, geen podcast. 

,,Toen we op dag 1 in het theater kwamen waren we best zenuwachtig, want we konden in feite nog niks laten zien. Natuurlijk hadden we wel wat ideeën en we hebben ons er toen een beetje doorheen gebluft. We spelen twee personages: een cowgirl en een brandweerman, gebaseerd op twee mensen uit het verzorgingshuis. Hoe kan fantasie je redden? Hoe kun je teren op mooie herinneringen? Het is een voorstelling die je absurd zou kunnen noemen: als publiek moet je echt wel wat moeite doen om het te snappen. Maar dat hebben we expres gedaan.”

Ze hebben enorm veel geleerd want vanwege een beperkt budget moesten ze vrijwel alles zelf doen. ,,Van produceren tot en met het pitchen. Maar dat is wel heel fijn. Van dit hele project hebben we misschien wel meer geleerd dan op de toneelacademie zelf.”