Het zijn helaas geen uitzonderingen. Bestuurders die erop worden aangesproken reageren ronduit geïrriteerd. Anton Kon, van de Bestse afdeling Veilig Verkeer Nederland constateert dat het slecht gesteld is met het verkeersgedrag: ,,Ze rijden gewoon door.”

Onlangs reed een fietser tegen een gestrekte stok aan en kwam ten val. Ze wees de slechtziende persoon woedend terecht en kreeg volledig gelijk van twee politieagenten. ,,U moet voortaan wel beter opletten met die stok hoor!”, zeiden ze vermanend.

,,Er is weinig begrip”, beaamt Annemie Louwes uit Best. Haar gezichtsvermogen is 10 procent, al vanaf haar geboorte. ,,Mensen zijn ongeduldig en duwen me soms gewoon opzij als het te lang duurt. Ik sta met een loepje in een supermarkt artikelen te bestuderen en daar willen ze dan niet op wachten.” Ondanks haar beperking doet ze zoveel mogelijk mee. ,,Alleen autorijden en tennissen, dat doe ik niet. Voor de rest ga ik overal op af. Ik geniet ervan als er speciale dagen in musea voor ons worden georganiseerd. Dat we aan dingen mogen voelen. Heerlijk!”

Wat ze jammer vindt? Dat ze niet kan uitleggen hoe het voelt om slecht te zien. Want ze heeft immers nooit ‘gewoon’ gezien. Die vergelijking kan ik, de verslaggever, toch enigszins maken. Geblinddoekt en zwaaiend met de stok van links naar rechts loop ik over het trottoir. Naast mij een begeleidster, dus er kan niks fout gaan. Toch voel ik me vreselijk onzeker en verbaas ik me over het geluid dat van alle kanten lijkt te komen. ,,We gaan nu oversteken. Geef jij maar aan wanneer jij denkt dat het kan”, zegt mijn metgezel monter. Het is doodeng, ik heb er geen ander woord voor. En vermoeiend.

,,Dat klopt”, zegt Ilse Stamps, initiatiefnemer van De Witte Stok-campagne in Best. ,,We zijn elke avond doodmoe van het opletten. Ik zie weliswaar 4 procent, maar op die manier kijken is een taak op zich. Terwijl dat voor niet-slechtzienden iets volkomen natuurlijks is.” Haar gezichtsvermogen is sinds haar 13e sterk afgenomen. Ze moest leren met de stok te lopen. ,,Je gaat dan op mobiliteitstraining”, vertelt ze. ,,Eén op één loop je met een begeleider routes die je vaak moet nemen. Die vaste routes worden helemaal uitgelegd: waar je het best kunt oversteken bijvoorbeeld. En er zijn speciale trainingen voor het reizen met openbaar vervoer.”

Best krijgt een rapportcijfer tussen de 6 en de 7 als het gaat om ‘toegankelijkheid’ voor mensen met een oogaandoening. ,,Het kan echt wel beter. Ook als het om obstakels gaat zoals reclameborden of geparkeerde fietsen.”