Johan van Genechten schrok er wel even van, beaamt hij. Hij had de eerste vijf à zes scènes van het nieuwe toneelstuk opgestuurd naar Matthias Tuns, ter beoordeling. Tuns: ,,Ik heb ze ’s nachts allemaal herschreven. Omdat ik het nodig vond, maar ook omdat ik even wilde kijken of de samenwerking zou kunnen. Als ik meewerk, wil ik meer dan louter ja knikken.”

Van Genechten vond het uitstekend. ,,Dat is juist wat ik zoek! Ik ben iemand met een enorme drive en passie en vind het fijn om iemand tegenover me te hebben die niet te voorzichtig is. Niet iemand met de attitude van: zullen we misschien dit woordje veranderen? Nee, herschrijven, prima.”

Het is een bijzondere samenwerking, bij Ons Eygen Landt in Best. Het nieuwe stuk van het theatergezelschap (‘Laat me niet alleen’) is geschreven door Johan van Genechten, de ervaren Oirschotse regisseur, en Matthias Tuns, speler bij Ons Eygen Landt. Het duo-schrijverschap ontstond spontaan. Van Genechten had bewust gekozen om te schrijven op basis van improvisaties. ,,Dat maakt het tot een apart en eng project”, zegt hij. ,,Niet zozeer voor mij, ik heb het vaker gedaan, maar voor de groep. Je begint met niks. Ik wil zien wat de speler aanbiedt en daar regisseer ik op. Dat is wennen, de spelers hebben constant het gevoel; waar gaat dit naartoe?”

Gaandeweg dat proces vroeg Van Genechten aan Tuns of hij interesse had om mee te denken. Tuns is zelf theatermaker. De Eindhovenaar is lid van de cabaretgroep Jeroens Clan en speelt in meerdere theatergroepen. ,,Ik ben altijd benieuwd naar nieuwe dingen. Ik heb vaak geschreven, maar alleen comedy, nooit drama. Ik wilde dat graag een keer doen en dit was een ideale manier voor mij.”

Van Genechten is een oude bekende van de toneelstichting. Ruim 25 jaar geleden tekende hij vier producties van Ons Eygen Landt. Toen was Tuns nog niet eens geboren. Van Genechten: ,,Dat was spannend. Hij 25, recalcitrant, uit heftig cabaretgezelschap, met absurdistische humor. Ik ben weliswaar geen burgermannetje, maar toch: wel 55 jaar, met twee kinderen.”

Die ‘generatiekloof’ bleek evenwel een bron van inspiratie. Van Genechten: ,,Het zit ‘m ook in bijvoorbeeld taalgebruik. Dat moest modern en hedendaags zijn. De rode draad in het stuk is vriendschap. Het gaat over vriendengroepen, over jongeren, in zeer emotionele situaties. Dan kiest Matthias voor het woord ‘fuck’. Zou ik niet snel doen, maar weet ook: je kunt niet met ‘potjandorie’ aankomen.”

Bij het schrijven op basis van improvisaties is het karakter van het gezelschap bepalend voor de uitkomst. Van Genechten: ,,Als je een rustige groep hebt, krijg je een bravere verhaallijn. Dit is een uitgesproken groep, met veel dynamiek, met een aantal echte persoonlijkheden. Dat ga je terugzien. Er zit een bepaalde rauwheid in, echte pijn, er gebeurt iets met je. Een van de mensen die het gezien heeft, voelde zich een voyeur. Alsof hij getuige was van iets wat hij niet mocht zien. Een mooi compliment.”

Voor Matthias Tuns smaakt het co-schrijven van een dramaproductie naar meer. ,,Bij cabaret kun je gemakkelijk toetsen of het goed is: mensen lachen, of niet. Bij toneel komen heel andere dingen kijken. Het was erg interessant. Ik ben in het diepe gegooid. Precies wat ik wilde.”

Het toneelstuk ‘Laat me niet alleen’ is vanaf 3 november te zien in ’t Tejaterke in Best.