Afghaanse windhond in doodsangst

Een Afghaanse windhond in doodsangst. Daar lijk ik nog het meest op. Ik had echt wel mijn best gedaan. Beetje extra make up, mijn haar los. En omdat ik op andere pasfoto’s van die vermoeide ogen had, leek het me verstandig ze iets verder open te sperren dan anders. Vandaar die doodsangst. Ik had mijn haar vast moeten doen. Dan had het niet zo troosteloos om mijn gezicht gehangen.

Nu moet ik een nieuw rijbewijs. En dus een pasfoto. Naar het gemeentehuis. Ik ben de enige. Toch maar een nummertje trekken. Er staat zo’n hok met een gordijntje. In het hokje een kruk. Ik ga zitten. Mijn benen blijven zichtbaar want het gordijn hangt niet tot de grond. Er zit een sleuf waar je geld in kunt stoppen. Een tientje voor vier foto’s. Ik hoef er maar één. Maar die optie is er niet. 

Ik zie mezelf in een spiegelend vlak. Op het vlak is een rechthoek aangebracht. Ik druk op de start-knop. Een meisje met een Brabantse tongval begint me stap voor stap te vertellen wat ik moet doen. Of beter: wat ik niet mag doen. Ik mag niet lachen. Mijn lippen mogen niet losjes van elkaar hangen, maar moeten gesloten. Ik mag geen bil op. Mijn oren moeten zichtbaar zijn. En mijn hoofd moet in het rechthoekige vak passen. Mijn kruin steekt boven het vak uit. Dus de kruk moet naar beneden.