Dagen waarin ze ook steeds maar zochten naar antwoorden, samen met de man die achter haar zit: Peter R. de Vries, de misdaadverslaggever die vertegenwoordiger van de familie werd. ,,Naar de waarheid, naar de dader. De dagen dat we ons wanhopig afvroegen wie in hemelsnaam een 11-jarig jongetje tijdens een vakantiekamp om het leven zou kunnen brengen. In die 22 jaar hebben wij elke dag – ook vandaag - bij een foto van Nick een kaarsje opgestoken, meer dan 8000 in totaal. In die 22 jaar zijn wij duizenden keren naar zijn graf geweest, telkens met de vraag: Waarom, waarom?”

Ze hebben het af moeten dwingen, dit rechtstreeks aan Brech te kunnen vertellen. De rechtbank zette in eerste instantie een streep door het verzoek van de familie Brech aan te kunnen kijken. Toch mogen de familieleden hier nu zijn, schuin tegenover de man die zij verantwoordelijk houden voor de dood van Nicky. De zaal is ervoor aangepast. Eerst was het zijn tante, die beschreef hoe het gezin van Nicky knakte, nadat het ‘lieve, zachtaardige sproetenkopje’ verdween. Toen zij beschreef hoe alles was veranderd, kreeg Berthie tranen in haar ogen, een tissue aangereikt.

Daarna volgde Nickys zus Femke, die Brech vol boosheid en verdriet toesprak. Soms moest ze pauzeren, haar tranen wegslikken. Met Nicky verdween ook het plezier uit haar leven: feestdagen en vakanties werden niet meer gevierd. Femke verloor het contact met leeftijdsgenootjes, omdat haar leven niet meer aansloot bij dat van hun. Haar vrolijke pap en mam werden verdrietige ouders. En Brech, de man die ze daarvoor verantwoordelijk houdt, blijft bij zijn summiere videoverklaring, waarin hij stelt Femke’s broertje dood te hebben gevonden. ,,Dat jij hier nu zit en ons niet aan durft te kijken zegt genoeg. Wel moet je weten en voelen dat onze ogen iedere seconde op jou gericht zijn, jij hebt ons Nicky afgenomen, mijn broertje, ons alles. Voor mij ben jij geen mens, je bent een monster!”

En nu is daar de diepe pijn van een vader en moeder.  Peetje luistert steunend op zijn handen terwijl zijn vrouw hun gedachten uitspreekt. ,,Op 10 augustus 1998 kwam er een abrupt einde aan ons levensgeluk. Tot op dat moment vormden wij een hecht, warm gezin, we hadden het goed en genoten intens van onze kinderen Nicky en Femke. Maar vanaf dat moment veranderde alles in een nachtmerrie waar geen ontwaken meer uit mogelijk is.”

,,Nick zou nu een man van 33 jaar zijn geweest. En wij, zijn ouders, zus en familieleden, kunnen alleen maar fantaseren, speculeren en dromen wat er van hem geworden zou zijn. We beelden ons dan in dat we de trotse opa en oma van zijn kinderen zouden zijn, dat we gezellige familiebijeenkomsten met hem en Femke zouden hebben en dat hij samen met zijn vader regelmatig naar Ajax zou gaan. Maar we weten het niet… we zullen het nooit weten, want Nicky is voor altijd maar elf jaar. Slechts elf jaar, omdat een volwassen man, een grote kerel, zich zelf niet in bedwang had en zich aan hem heeft vergrepen. Onze Nick was kansloos tegenover een roofdier dat op jacht was naar een prooi.”

,,Het leven dat wij nu hebben, het leven dat wij nu lijden – ja, met een lange ij – komt door jou, Brech. Wij hebben daar geen enkele twijfel over. En wat doe jij? Je zwijgt voornamelijk. De man die flink genoeg was om een onschuldig kind om het leven te brengen, was de eerste twee jaar na zijn arrestatie te laf om iets te zeggen. Wij moesten het doen met je vage toespelingen dat je ooit misschien wel wat ging zeggen, dat je wel iets weet, dat er een verklaring in de kluis ligt, maar ondertussen hield je toch mond.”