De laatste opruiming, want wat een mens allemaal niet verzamelt

Ik vermoed dat iedereen die vreest dat-ie na 20 september weer naar zijn werk moet, nog even de kans aangrijpt om in de baas zijn tijd de zolder op te ruimen. En de schuur. En de kelder. Want het was superdruk bij het milieupark.

Eh.. ja, ik moest er ook toevallig zijn. Het liep weer eens de spuigaten uit. Wat een mens allemaal niet verzamelt. Of beter: niet weggooit. Ik ben zelf de ergste, hoor. Mijn vrouw noemt mij een hoarder. Zo ziekelijk is het niet, volgens mij. Maar ik krijg het gewoon niet over mijn hart om twee tapijten weg te gooien die vlak daarvoor nog in de woonkamer lagen. En drie lampen, die bij mijn boekenkasten hoorden. Niet dat ik ze nodig had de afgelopen drie jaar. Want zolang liggen ze al op zolder te verstoffen.

Maar nu niet meer dus. Ik pakte door. Het moest maar eens. En die printer die het niet meer deed. En dat immense kussen dat nergens past maar te goed was om weg te gooien. En een schaakspel zonder koningen en de stofzuiger natuurlijk. Om de stofzuiger was het tenslotte allemaal begonnen. Die begaf het eergisteren. Zo maar. Zelden meegemaakt. Ze worden wel eens slechter. Maar deze: met een hele hoge versnelling van het toerental, als een laatste jammerklacht en toen ineens niets meer. En ik was nog maar net begonnen met zuigen. Helemaal niks. Je gelooft het eerst niet. Probeert nog eens een ander stopcontact en nog een. Maar niks, nada. Niet meer te repareren.

Moet er een nieuwe komen natuurlijk. En deze dan? De kinderen zijn knutselaars geworden in de vakantie. ‘Mag ik daarmee knutselen’ is sindsdien een veelvoorkomende uitspraak hier in huis. Dus die deden al een claim: ,,Mogen we d’r mee knuts..”

,,Nee, hij gaat weg.”

Nou ja, zo begon het dus. En ook de kapotte wekkerradio. En dat kinderfietsje dat niemand in de buurt meer wil. Alles. In de auto ermee.

Liep ik net een paar keer met al die spullen van huis naar de auto, komt de buurvrouw langs. ,,Oh, ik moet ook nog zoveel weggooien.” Haar man is een tijdje geleden overleden. Stapels platen, vertelde ze. En cd’s, van klassieke opera’s en zo. ,,Brrr, ik moet er niks van hebben.”

,,Platen, echt waar?” vroeg ik.

Morgen kan ik even komen kijken. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmdia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: