Ik keek in de ogen van de bestuurder die mijn kind bijna had doodgereden

Ik ben zo’n voorzichtig mens. Verschrikkelijk. Helemaal met mijn kinderen. Het liefst zou ik ze nooit de straat op laten gaan. Maar het moet. Zo willen we de kleine binnenkort naar school laten fietsen. Moet ze wel kilometers in de benen hebben. En in de armpjes, want het slingeren moet eruit. Het had eerlijk gezegd al eerder gemoeten, maar corona, hè. Een verwaarloosd stukje opvoeding. Ze waren toch thuis; waarom fietsen naar school leren?

Dus rijden we nú proefstukjes. Voorzichtig. Afstappen bij elk groot kruispunt, met de fiets aan de hand het zebrapad over en dan weer opstappen. Gisteren waren we  bijna weer thuis. Nog even de laatste grote weg over. Daar wordt hard gereden, maar er is een zebrapad met een vluchtheuvel in het midden. Ik heb haar naast me, met haar kinderfietsje. Links? Niks. ‘Kom maar’, zeg ik. We lopen naar de vluchtheuvel. Ik kijk nog eens links. Niks. Alles goed. Ik kijk rechts, voor straks, als we de vluchtheuvel over zijn. Er komt een rijtje auto’s aan. Is oké, wachten we op. De dichtstbijzijnde auto is 50 meter verder. Maar ineens zie ik daarachter een andere tevoorschijn schieten. Die gaat inhalen. Op nu 40 meter. En die gaat het niet halen, besef ik direct, die komt aan onze kant van de vluchtheuvel terecht. Maar daar zijn wij. Nu. De kleine en ik, allebei met onze fiets aan de hand.

Vandaar ben ik het officieel even kwijt. Je denkt niet meer. Iets neemt het over. Ik vroeg de kleine later: ‘Wat deed ik?’ ‘Je schreeuwde: STOP!’ naar die auto,’ zei ze. ‘En je sleurde me mee naar die vluchtheuvel.’ Dat zal dan wel. Ik weet alleen dat we daar nog niet waren en ik zie nog steeds die auto op ons afkomen. Ik dacht: het is gebeurd met ons. Ik kon niks. De inhaler was al naast de auto die het dichtst bij ons af. Tien meter nog! Toen trapte de bestuurder van de voorste auto op de rem en kon mijn aanvaller nog net vóór de vluchtheuvel invoegen.

Wij stonden daar nu op, want ik had die kleine dus meegesleurd. Ik keek in de ogen van de bestuurder die mijn kind bijna had doodgereden. Een ijskoude blik. Niks zat erin. Ik wou ‘klootzak’ of ‘idioot’ schreeuwen, maar kreeg niets uit m’n keel. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: