Voor het eerst reageren de Armeense kinderen die dreigden te worden uitgezet zelf op het nieuws dat ze toch mogen blijven. En die blijheid straalt letterlijk van hun gezichten als ze in Utrecht hun verhaal doen. Met een glimlach van oor tot oor ploffen Lili en Howick op de bank om te vertellen in wat voor achtbaan ze de afgelopen uren hebben gezeten.

,,Eerst geloof je het gewoon niet. Maar dan hoor je het ook van de advocaat en andere mensen. En dan begin je te beseffen dat al die moeite niet voor niets was. Verbazingwekkend.’’

Beide kinderen belden na het goede nieuws direct met hun moeder. Ze was heel emotioneel, maar kon eindelijk weer eens lachen. ,,Het was zo fijn om mijn moeder weer eens keer blij te zien’’, zegt Lili.

Gisteren hadden Lili en Howick eigenlijk op het vliegtuig naar Armenië moeten stappen. Na tien jaar procederen was er geen rechter die hen toestemming wilde geven om in Nederland te blijven. En ook staatssecretaris Mark Harbers van Veiligheid en Justitie wilde tot gisteren niet met zijn hand over zijn hart strijken. ,,Ik ben hem heel erg dankbaar dat hij dat alsnog wel heeft gedaan'', zegt Lili.

Howick: ,,Ja, eerst vond ik hem niet zo aardig. Maar je ziet dat iedereen kan veranderen en toch nog iets goeds in zich heeft.’’

De twee kinderen liepen vrijdagnacht nog weg zodat ze niet uitgezet konden worden. Over waarom ze dat deden, hoe dat precies ging en hoe ze die uren hebben doorgebracht, mogen ze van hun advocaat Flip Schüller niets zeggen. De politie doet hier namelijk nog steeds onderzoek naar.

Maar de twee kinderen willen wel kwijt dat vrijdag zonder twijfel het zwaarste moment was van de afgelopen tien jaar die ze hier nu in Nederland zijn. ,,Het idee dat we nu in Armenië hadden moeten zitten, kon ik gewoon niet geloven,’’ zegt Lili.

Toch hebben ze ook vrijdag hoop gehouden dat het uiteindelijk goed zou komen. Ook toen een rechter laat op de avond een streep zette door hun allerlaatste verzoek om te mogen blijven. ,,Natuurlijk voel je je op zo’n moment echt heel vreselijk. Maar als er dan op het laatste moment toch nog iets wordt gedaan, heb je wel zoiets van: zie je wel. Je moet altijd blijven doorzetten.’’

_{Lees door onder de foto.}

En zo kunnen Lili en Howick eindelijk onbevreesd naar de toekomst kijken. Hun leven staat niet meer in het teken van afspraken aflopen over te voeren procedures. Nee, Howick kan 's middags na school eindelijk ook gewoon eens een potje voetballen met zijn vrienden. En Lili kan eindelijk rustig slapen.

Maar het meest kijken ze uit naar school. ,,Ik weet dat ik daar nu heen kan zonder stress en dat ik daar gewoon kan blijven,’’ zegt Howick.

Lili: ,,Elke keer was bij mij ook het gevoel dat we nu hier wel aan het leren zijn, maar er straks misschien niets aan hebben. Nu hebben we tenminste een toekomst.’’

Voorlopig moeten ze die toekomst in Nederland wel opbouwen zonder hun moeder in hun nabijheid. Zij werd vorig jaar al uitgezet naar Armenië. Maar de kinderen hebben goede hoop dat ook zij uiteindelijk hier naartoe zal komen.

Howick: ,,Als dit kan, kan dat ook. Maar hoe lang het gaat duren, is ook een een groot vraagteken voor ons. Maar onze droom is wel dat we uiteindelijk met zijn drieën hier samen kunnen leven.’’