Na ongepast appje van mijn baas slikte ik mijn woorden in, daar ben ik niet trots op

Mijn telefoon lichtte op.

‘Zin in een massage? X’

Ik verslikte me in mijn koffie. Het bericht kwam van een zakelijk contact met wie ik een paar maanden geleden kort contact had over IETS ZAKELIJKS. Ik las ons gesprek terug. Had ik een verkeerd signaal afgegeven? Nee. Zou hij het naar de verkeerde Debby hebben gestuurd? Laten we het hopen. Ik wachtte op een verlossend mea culpa-bericht, maar dat bleef uit. Hij had zijn boodschap over de digitale schutting gegooid, en ik bleef zitten met een ongemakkelijk gevoel.

Ik moest denken aan het verhaal van mijn collega. Zij kreeg onlangs een berichtje van een belangrijk figuur uit haar vakgebied. Of ze zin had om tijdens een kop koffie te praten over een mogelijke samenwerking. Uiteraard wilde ze dat. Graag zelfs! De kop koffie werd een etentje omdat zijn agenda ineens he-le-maal vol bleek te zitten de komende tijd. En ach, een mens moet ook eten, toch? 

Daar zat ze dan, als verkapte date. Nog voor het voorgerecht was mijn collega volledig op de hoogte van zijn scheiding en spannende leven als nieuwbakken vrijgezel. Ze hoorde het allemaal geduldig aan. In de taxi naar huis kreeg ze een appje: ‘Ik zit nog helemaal na te gloeien, dankjewel.’ Jij ook bedankt. Eikel.

Zou hij niet in de gaten hebben hoe ongepast dit was, of maakte hij juist gretig gebruik van zijn positie? Zoals de hulpverlener van Veilig Thuis, een organisatie voor slachtoffers van huiselijk geweld, die zijn cliënten na het sluiten van de dossiers bleef appen met ongepaste teksten. De hulpverlener liep onlangs tegen de lamp nadat hij jarenlang ongestoord zijn gang kon gaan. Hoe heeft dit zo lang kunnen duren? Omdat de ontvanger in een hoek wordt gezet. Je moet iets, maar er zijn genoeg redenen om het niet te doen. Bij een verkeerde reactie ben je een aansteller of zeikwijf. Je wordt niet serieus genomen. En in sommige gevallen is je mond houden gewoon een stuk wijzer.

Ik mocht een paar jaar geleden aanschuiven in een talkshow om te praten over het onderwerp #MeToo. Een paar dagen na de uitzending berichtte mijn baas dat hij mijn optreden goed vond. Oh ja, en ik zag er lekker uit op tv. Deze man had voor minder redenen mensen op de stoep van het UWV afgezet, dus ik slikte mijn woorden in. Daar ben ik niet trots op, maar mijn baan was mij meer waard dan een saga omwille van een opmerking die hij vast ‘als compliment’ zou afdoen. Ik vermeed voorlopig de bedrijfskantine. 

Dit fenomeen zie je vaker bij gevallen van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag: niet de dader maar het slachtoffer dealt met de consequenties. Neem bijvoorbeeld de onlangs afgetreden Amsterdamse wethouder Laurens Ivens. Het regende klachten van jonge vrouwen over de drammerige avances van de ‘joviale’ Ivens. Maar ondanks de waarschuwingen ging Ivens door met zijn gedrag en werd de vrouwen verzocht om in het vervolg maar uit de buurt te blijven van de wethouder. Dan hadden ze er ook geen last van.

Ik zag hem vorige week lopen, de gast van het massage-appje. Nog voordat we elkaar zouden kruisen, dook ik de eerste de beste winkel in. Ik had geen zin in een ongemakkelijk gesprek of confrontatie over iets wat hij mij in de maag had gesplitst. Maar nu ik hier bijna mijn laatste punt heb gezet, baal ik daar van. Ik moet hier iets mee. Deze keer wél.

Vraag: krijg jij wel eens ongewenste berichten van collega’s?

Reageren kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een volledige naam worden geplaatst. We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken.