‘Nu ik ouder ben heb ik een milde vorm van dierenhokschaamte in de dierentuin’

Ik heb een fotoalbum gevuld met dezelfde soort foto’s. De kinderen gehuld in trainingspakken. Mijn ouders allebei met een enorme rugzak op de rug, gevuld met gesmeerde broodjes, pauzekoeken en pakjes appelsap. En maar wéér naar het Noorderdierenpark in Emmen, dat gekke dierenpark met z’n zweterige vlindertuin, waar we minstens één keer per jaar kwamen.

Kneuterig was het. Goed te belopen. Ze hadden er alles, maar toch was het niet groot.

Over dat laatste gegeven denk je als kind niet te veel na. Nu ik ouder ben, heb ik naast vliegschaamte en zonschaamte ook een milde vorm van dierenhokschaamte; zodra ik door een dierentuin loop waar de tijgers enkel lepeltje-lepeltje kunnen liggen en de pinguins één rots hebben om op samen te klitten, voel ik grote gêne. Dit is te klein om aangenaam te zijn.

Het is een dunne lijn waarop dierentuinen balanceren. Het dierenwelzijn staat voorop, maar de klant is koning. En wanneer is de klant tevreden? Moeten wij niet leren dat, wanneer je de dieren een iets gerieflijker leven wilt geven, dat betekent dat jij soms teleurgesteld wordt?

Twee jaar geleden was ik in een groots opgezet dierenpark in de Ardennen, waar ons bij de ingang op het hart werd gedrukt dat de dieren zich soms verstopten. We wisten dus waar we aan begonnen. De drie bruine beren die er woonden, hadden die dag weinig zin. We zagen er eentje, die zat te mokken achter een struik. Desalniettemin was het een prachtige middag. Alles is veel voor wie niet veel verwacht.

Kijk hier naar beelden van pasgeboren welpjes in Wildlands in Emmen: