We hebben een ziekelijke drang naar applaus gekregen

Vroeger bestond er nog iets van een algemeen belang, dat het land en de maatschappij betere kanten op moest duwen, maar tegenwoordig worden prominenten vooral gedreven door identity politics – gemengd met zelfoverschatting en een vleugje narcisme.

Wie conservatieve ideeën over bepaalde onderwerpen erop nahoudt, gaat bewust op zoek naar de journalist die zijn zorgen kan bevestigen. De feiten en observaties van anderen zijn helemaal niet meer relevant – die mensen horen immers bij een andere partij.

Het hardvochtige karakter waarmee invloedrijke mensen elkaars gedachtegoed bevechten, zorgt ervoor dat hun verschillende achterbannen steeds meer van elkaar vervreemden.

Op zich hoeft dat geen problemen op te leveren – we hebben immers decennialang een verzuiling gekend –, maar de fanatieke overtuiging om andersdenkenden te moeten vernietigen, dan wel de mond te snoeren, neem niet alleen infantiele en karikaturale trekjes aan, ze zorgt ook voor verscheurdheid tussen mensen, die niet meer met elkaar in aanraking komen.

En dat baart me zorgen.

Nee, die verzuiling van weleer was inderdaad geen pretje, maar betrokkenen verklaarden elkaar in elk geval niet de oorlog. Ik ben niet bang dat internetstrijders elkaar in de toekomst met zwaarden zullen belagen. Maar wat zij wel doen, vaak moedwillig en gericht, is het brainwashen van jongens en meisjes die niet het vermogen hebben om zelf een mening te vormen. En dat is kwalijk.

Het opjutten van een meute is een businessmodel geworden.