Haar huis uit 1927 ademt nostalgie. Marion Cromsigt (58) loopt de trap op naar haar Bed and Breakfast Ons Oda in Sint-Oedenrode en zwaait de deur van een slaapkamer open. ,,Heerlijk om mensen te ontvangen en wegwijs te maken in Rooi. Over onze cultuur, gewoontes, de wandel- en fietspaden. En de gasten krijgen een Ons Oda-biertje, door mijn man gebrouwen.” 

Het zorgen zit Cromsigt in het bloed. ,,Ik heb altijd in de zorg gewerkt, als verzorgende voor mensen met een verstandelijke beperking.” Cromsigt sloeg een bijzonder pad in en werd miMakker. ,,Als miMakker-clown probeer je contact te maken met mensen voor wie dat heel moeilijk is. Taal is voor hen niet (meer) vanzelfsprekend. Bijvoorbeeld mensen met een verstandelijke beperking of dementie. Daardoor kunnen ze heel eenzaam zijn. Je maakt contact door bijvoorbeeld hun hand vast te houden of je hebt oogcontact.” 

Ze vervolgt: ,,En iemand die dementeert en heel boos is, heeft er meer aan als jij samen met hem of haar boos bent dan als je zegt dat het allemaal wel meevalt – om maar een voorbeeld te noemen. Als clown ben ik klunzig en dan kan die persoon boven mij staan. Zij hebben de regie.”

Al twintig jaar komt Cromsigt bij een jonge meervoudig gehandicapte vrouw, Ilse. ,,Eerst kwam ik bij haar thuis als verzorgende – ze was veertien jaar – en toen ze het huis uit ging, ben ik voor haar gaan werken op de plek waar ze nu woont.” 

Toen Cromsigt elders aan de slag ging, dreigde dat te stoppen. ,,Sindsdien werk ik als vrijwilliger voor haar. Zó bijzonder om dat te mogen doen; ze is heel puur en ze voelt haarfijn aan hoe ik in mijn vel zit.” Wandelen, spelletjes doen, verhaaltjes vertellen, Cromsigt bedenkt altijd weer iets.

 ,,En sinds een tijd eet ze één keer per week bij ons. En heel mooi: ze kan het ook erg goed vinden met mijn man.” Als het carnaval is, kermis of oud en nieuw, dan maakt Cromsigt er altijd een feestje van. ,,Dan vraag ik vriendinnen en gaan we met alle vier cliënten van Ilses groep op stap. En met oud en nieuw steken we om zeven uur siervuurwerk af, en daarna komen de oliebollen. Want middernacht is te laat voor hen. Daarna begint mijn eigen oud en nieuw.”

Dat we zoveel verenigingen in ons dorp hebben, en die bestaan niet zonder vrijwilligers. Veel verenigingen hebben oog voor goede doelen en organiseren leuke acties, waarvan de opbrengst naar mensen gaat die het nodig hebben. Ja, daar ben ik héél trots op.