Het Sint-Michielsgestel van Willemien Schellekens: ‘Ik werd in het opkamertje geboren’

Ze opent de bovenkant van een kastje met ‘laatjes’ uit 1850. ,,De laatjes zijn namaak en het sleutelgat is geschilderd. Het is een kastje om briketten in te bewaren, maar zo ziet het er wat chiquer uit. Je hebt wel meer van die objecten die wat moeten verhullen. Zoals een wandelstok waar een biljartkeu is verborgen. Dan zei de eigenaar ervan: ‘Ik ga even een eindje wandelen.’ Maar dan ging hij in werkelijkheid naar het café.” 

Willemien Schellekens van Antiek De Witte Boerderij is in haar element te midden van haar mooie spullen. ,,Ik heb veel gereisd om al die dingen overal in de wereld te kunnen kopen.” Ze loopt naar het woonhuis aan de voorkant en pakt een koperen bakje uit de schouw. 

,,Dit is een vlimmenbèkske. Hoe je het schrijft, geen idee. Hier stopte mijn opa grassprieten – ofwel spierkes – in en die stak-ie dan in het haardvuur. Daarmee stak hij zijn pijp aan om zo lucifers uit te sparen. Je hebt nog het Spierkesbos in Schijndel.”

De boerderij is al vierhonderd jaar in de familie. De oudste delen, zoals de fundamenten, stammen zelfs uit 1400. ,,Ik heb hier altijd gewoond; ik ben in het opkamertje geboren. Alleen de eerste vijf jaar van mijn huwelijk woonde ik niet hier. Toen woonden we in een appartement in Den Bosch.”

Willemiens moeder startte de antiekboerderij. ,,Ze begon met olielampen. In de oorlog maakte ze boter en andere voedselproducten voor de mensen uit de buurt. Daar gaven de mensen dan ketels en stoelen voor terug. In 1963 schreef ze zich in bij de Kamer van Koophandel.” Het bedrijf werd een succes. Op gegeven moment waren er zes mensen in dienst. ,,We hebben nu een heel machinepark om meubels te restaureren.”

Willemien voelt zich als een vis in het water in de antiekboerderij. Ze herinnert zich ook andere tijden. ,,Ik kan me nog herinneren dat ik naar veevoer rook toen ik naar mijn werk ging in Den Bosch. Toen hadden we nog dieren. Als 16-jarige vind je het helemaal niet leuk als je collega’s achter je staan te snuiven.” Terwijl ze naar buiten loopt, wijst ze naar de ANWB-routepaal aan de straat. ,,Omdat hier veel mensen wonen die Schellekens heten, werden wij de ‘Schellekens van de Poal’ genoemd.”

,,Op de verbouwing van de boerderij, dat mijn moeder hiermee begon. Ze groeide op in armoede en kreeg dit toch maar mooi voor elkaar. Ze werd wel de ‘koningin van de Hezelaar’ genoemd omdat ze lippenstift ophad en nylonkousen droeg.”