Deze man moet het Britse Labour uit het slop trekken

Geen bloemen, een confettiregen of applaus van een stampvolle conferentiezaal. De coronacrisis haalde de franje van zijn overwinningstoespraak af. Achter de gesloten luiken in een kamer in zijn huis keek Keir Starmer ernstig de camera in. Elke zin, klemtoon, komma en punt waren op een goudschaal gewogen. Alleen ‘My Lord’ of ‘My Lady’, de aanspreekvorm van hogere rechters, ontbrak in de vooraf opgenomen boodschap.

Voor fijnproevers van het gesproken woord vormde zijn speech een verademing na het vaak onsamenhangende geschreeuw van zijn voorganger Jeremy Corbyn. Critici wezen meteen op de schaduwzijde van zijn aristocratische voorkomen. Hoe moest Labour met hém aan het roer de verloren streken in het midden en noorden van Engeland voor zich terugwinnen? Als het volk al weet wie hij is.

Het antwoord kwam van de voormalige topjurist zelf. Zonder dralen vroeg hij om vergiffenis voor het antisemitisme binnen de partij, iets wat Corbyn niet op kon brengen. ,,I am sorry”, zei hij. ,,Ik ga dit gif bij de wortels uit de grond trekken en lees het succes af aan de terugkeer van Joodse leden die ons niet langer konden steunen.” Waar Corbyn uitblonk in het zaaien van verdeeldheid, toonde Starmer direct zijn kracht als bruggenbouwer aan.

In de aanloop naar de verkiezingen van december, waarin Labour het slechtste resultaat sinds 1935 behaalde, duwde Corbyn door zijn schurende karakter de traditionele achterban van zich af. ‘Antisemiet’, ‘communist’ en ‘vrouwenhater’ werden aangekruist als redenen om niet langer op de socialistische partij te stemmen. Kiezers beloofden terug te keren zodra een respectabele opvolger zich meldde met een minder radicaal programma.

Starmer, geboren in het Londense Southwark, voldoet aan dat profiel. Zijn gepolijste tongval verhult zijn volkse afkomst. Zijn ouders, een verpleegster en een maker van gereedschap, behoorden tot de working class. Starmer, vernoemd naar de Schotse Labour-oprichter Keir Hardie, kon dankzij uitmuntende rapportcijfers naar een staatsgymnasium, het voorportaal van loopbanen die normaliter zijn voorbehouden aan de elite.

Na een studie rechten in Leeds en Oxford kreeg hij in 1997 als advocaat landelijk aanzien na zijn succes in de geruchtmakende McLibel-zaak. McDonald’s klaagde de activisten Helen Steel en David Morris aan voor smaad voor het bekritiseren van de hamburgerketen. Starmer, die het tweetal kostenvrij bijstond, noemde het een strijd tussen David en Goliath. Voor zijn verdiensten als openbaar aanklager werd hij later in zijn carrière geridderd tot Sir Keir.

Als parlementslid voor het Londense district Holborn and St Pancras maakte hij in 2015 de overstap naar de banken van het Lagerhuis. Aanvankelijk keken zijn collega’s met argwaan naar de onberispelijk geklede heer met het licht geaffecteerde accent en de uitpuilende bankrekening. Met zijn intelligentie en feilloze dossierkennis maakte hij snel indruk. In de warrig geleide oppositie stak hij met kop en schouders boven de rest uit.

De tv-kijker leerde hem kennen als de woordvoerder voor Labour over de Brexit. Met zijn zachte stemgeluid praatte hij (slecht voorbereide) ministers onder de tafel. Starmer, getrouwd met een Joodse juriste, ontdeed zich in deze rumoerige periode van zijn imago van man zonder ideologie door zich te profileren als een eurofiel. In zijn nieuwe rol van leider van de oppositie gaat hij proberen de relatie met Europa zo nauw als mogelijk te houden.

Starmers voornaamste taak ligt dichter bij huis. Hij moet trachten eenheid te smeden in de gespleten partij. De geur van Corbyn moet uit Westminster verdreven worden zonder de linkervleugel af te stoten. Zijn doel is om Labour weer verkiesbaar te maken. De pandemie maakt het hem voorlopig onmogelijk om premier Boris Johnson verbaal in de hals te bijten. ,,Levens redden en ons land beschermen verdient prioriteit”, gaf hij aan.

In The Times stond in een commentaar een cynische tip. Starmer, onbekend bij het grote publiek, kon volgens de krant alleen opvallen als hij zich wikkelt in toiletpapier en door een supermarkt gaat rennen. Dat opgestapte Joodse leden zich meteen weer aanmeldden en wapengekletter op sociale media grotendeels uitbleef, wees op het tegendeel. Door in niets te lijken op Corbyn en zijn fanatieke kliek, blaast Starmer Labour nieuw leven in.