Moeder wurgt zoontje (2) omdat hij te luid huilde tijdens vrijpartij

De gruwelijke feiten speelden zich tien dagen geleden af. Het koppel had de auto geparkeerd in een verlaten straat, met de bedoeling seks te hebben in een open veld. Toen ze na een korte pauze aan de tweede ronde wilden beginnen, liep het mis.

In de auto was Gabriel immers stevig aan het huilen, hij wilde duidelijk naar huis. In plaats van naar zijn smeekbede te luisteren, gaf Nicola hem twee stevige meppen.

Thuis was het Donatella die door het lint ging. Ze had haar kind altijd al als een lastpost beschouwd. Alleen als hij sliep, kon ze hem verdragen. Deze keer legde ze haar handen om de nek van de peuter en begon ze hem te verstikken.

Toen Gabriel geen teken van leven meer gaf, sloeg de paniek toe. Huilend liep ze met haar zoon in haar armen de straat op, een buurman verwittigde de hulpdiensten. Enkele reanimatiepogingen en de komst van een traumahelikopter konden helaas niet meer baten.

Donatella beweerde in eerste instantie dat een onbekende wegpiraat haar zoon aangereden had. De aard van de verwondingen maakte echter al snel duidelijk dat er meer aan de hand was.

Nicola was intussen met de noorderzon verdwenen. Voor de zekerheid had hij Anna Vacca - de vriendin waar hij nu mee samenwoont - overtuigd om hem een vals alibi te verschaffen.

Tegen haar moeder had Donatella wel meteen de waarheid opgebiecht. Uit angst voor haar ex vroeg ze echter te zwijgen. ,,We hebben het verknald. Nicola en ik hebben Gabriel gewurgd. Maar zeg niet dat hij er ook bij was, anders gaat hij ons vermoorden”, klonk het.

Donatella veranderde bij de politie verschillende keren haar versie van de feiten, maar na enkele dagen speelde ze dan toch open kaart. ,,Oké, ik heb het kind vermoord. Maar Nicola hield me niet tegen. Hij deed niets omdat het hem niets kon schelen.”

Buurtbewoners zagen een drama al langer aankomen. Donatella leed al jaren aan een ernstige vorm van depressie. In de voorbije maanden was ze verschillende keren opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. ,,Die vrouw liep vaak in haar eentje op straat. Ze staarde in het ijle, je kon duidelijk zien dat ze verslaafd was aan drugs.”

,,Gabriel stapte soms ook zelf weg, zonder kleren. Donatella kon hem dan niet eens bijbenen omdat ze zo ziek was. De sociale diensten zijn in dit verhaal zwaar tekortgeschoten.”