Unicef slaat alarm om Rohingya-kinderen: Ze zijn van hun jeugd beroofd

De tekening gaat door merg en been. Een helikopter leegt zijn magazijnen op hun dorpen. Soldaten schieten op kinderen die in het veld voetballen. Zij staan met hun laarzen op hoofden, klaar voor een schot of een uithaal met een machete. ,,Het zijn beelden die kinderen nooit zouden moeten tekenen’’, zegt Anthony Lake , directeur van het VN-Kinderfonds Unicef. ,,Het zijn herinneringen die een kind nooit met zich zou moeten meedragen.’’

Bij Cox’s Bazar, een kuststad in Bangladesh, groeit een nieuwe stad met een nog nooit vertoonde snelheid. Sinds eind augustus, toen het leger van Myanmar de genocide op de Rohingya’s begon, hebben inmiddels bijna 600.000 leden van deze moslimminderheid er een veilig heenkomen gezocht. Zij voegden zich bij de ruim 200.000 Rohingya’s die eerder al op de vlucht waren geslagen. 800.000 mensen, een verbijsterend aantal, vergelijkbaar met het inwonertal van heel Amsterdam.

Hulporganisaties als Unicef zijn door de toestroom overvraagd. Als zij iedereen van veilig drinkwater willen voorzien, is er elke dag 9 miljoen liter (!) nodig. En als er een probleem is aangepakt, zijn er elders weer tien nieuwe ontstaan. De situatie is hemeltergend. Door gebrek aan drinkwater en sanitair kunnen er elk moment explosieve epidemieën uitbreken. En als er noodhulp is, wacht een volgende loodzware klus: traumaverwerking. ,,Het vullen van de maag is makkelijker dan het genezen van het hart’’, zegt Anthony Lake bij het uitbrengen van de Unicef-rapport ‘Outcast and desperate’ (Verstoten en wanhopig).

Door de ogen van een kind krijgt ellende een overtreffende trap. Ali (11) zag hoe andere kinderen werden vermoord, hoe vrouwen, moeders werden verkracht. Aisha (10) verloor haar broertje en zusje. Toen de soldaten hun huis binnenvielen, konden zij niet meer ontsnappen.

Omdat veiligheid ook in kampen als Balukhali een betrekkelijk begrip is – voor kwetsbare kinderen, zeker meisjes, loert het gevaar van geweld, misbruik en verkoop als seksslaaf, sponsort Unicef ‘Kindvriendelijke Ruimtes’. Er zijn er inmiddels 91, vast en mobiel. ,,Daar kunnen ze na alle rampspoed veilig bijkomen’’, zegt Fatema Khyrunnahar, die zich voor Unicef heeft gespecialiseerd in kinderbescherming.

Een beproefd ‘medicijn’ voor kinderen in noodsituaties is onderwijs. Unicef legt de lat hoog: komend jaar moeten 200.000 jonge Ronghya’s les krijgen. Kinderen die het al hebben, staren niet meer met doffe ogen het leven in, beamen hulpverleners. Zij stralen weer levenslust uit, zoals Sajeda Begum (9) in het kamp Kutupalong.

Achter al die kleine successen gaat een groter drama schuil: de humanitaire crisis rond de Ronghya’s is een crisis met weinig aandacht. Dat vertaalt zich in nijpend geldtekort voor hulporganisaties als Unicef. Zij deed begin deze maand een dringende oproep voor noodhulp. Van het begrote bedrag – 76,1 miljoen dollar – is pas zeven procent binnengekomen. ,,Deze crisis heeft kinderen van hun jeugd beroofd. We moeten voorkomen dat ze ook hun toekomst verliezen’’, zegt directeur Anthony Lake.