Door Geert Langendorff

Zijn ogen schoten heen en weer, hij wriemelde constant aan zijn afzakkende broek en stond om de haverklap druk te gebaren langs de zijlijn van Stamford Bridge. De spanning nam het lichaam van trainer Pep Guardiola van Manchester City volledig in bezit. Totdat Gabriel Jesus zijn ploeg met een schitterende actie de enige en daarmee winnende treffer maakte tegen Chelsea. Door de zege keerden de Citizens terug in de race om de landstitel.

In de Britse pers ging het in aanloop van de kraker maar om één ding. Wie geldt op dit moment als de beste trainer van de Premier League? Pep Guardiola of Thomas Tuchel? De Catalaan, in het Verenigd Koninkrijk tot voor kort onbedreigd gezien als het grootste voetbalbrein ter wereld, of de Duitser voor wie het ontzag na de winst van de Champions League met Chelsea met de dag toeneemt?

De vraag klonk bombastisch, maar raakte een relevant onderwerp. Guardiola gaf deze week schoorvoetend toe in de finale in mei in Porto zich vergist te hebben in de strategie. Zonder controlerende middenvelder en met spelers op voor hen ongewone posities kon Manchester City het spel niet dicteren. Chelsea counterde, verdiend, naar de overwinning. Tuchel troefde hem af. Voor de derde maal op rij, na zeges in de FA Cup en de Premier League.

Voor de eerste ontmoeting sinds het treffen in Portugal lag de druk bij Manchester City. De start van de competitie verliep moeizaam. Met Liverpool en Manchester United terug aan het front dreigde de landskampioen binnen enkele weken het uitzicht op titelprolongatie kwijt te raken. Guardiola, zo vaak de architect van een meesterzet, moest leveren tegen de grootste uitdager.

De 50-jarige Catalaan stelde niet teleur. Anders dan in de finale van de Champions League klopte zijn tactiek tegen Chelsea tot in de puntjes. Romelu Lukaku kwam nauwelijks in het spel voor, terwijl de opbouw van The Blues onvermoeibaar werd verstoord. Na de rust, toen de ruimtes op het veld groeiden, sloeg Manchester City toe. Met een doelpunt van Jesus dat deed denken aan het handelsmerk van zijn beroemde landgenoot Romário. Kracht en techniek gepaard aan precisie.

Met zijn rug naar het doel van keeper Edouard Mendy kreeg de Braziliaan de bal hard in de voeten gespeeld. Drie razendsnelle tikjes met de zolen van zijn schoenen volgden. Uit de draai schoot hij vervolgens raak (1-0). Een wondergoal, passend bij het hoge niveau van de strijd tussen twee van de beste clubs in Europa.

De grimas op het gezicht van Guardiola maakte plaats voor een glimlach. De meegereisde supporters van Chelsea zongen het Bob Marley-lied Three Little Birds uit volle borst om hun vreugde te tonen. ‘Don’t you worry, about a thing.’ Met loodzware ontmoetingen voor de boeg tegen Paris Saint-Germain in de Champions League en Liverpool in de Premier League scheen de zon ineens weer.

Guardiola bleef ingetogen. Het respect voor zijn collega Tuchel, een werkvriend en een leerling van hem, was te groot om opzichtig zout in de wonden te wrijven. De Spanjaard hoefde ook niets te zeggen. Door de zege beantwoordde hij de vraag van de Britse media luid en duidelijk. Guardiola blijft hét genie van de Premier League. De aanhang liet daar geen twijfel over bestaan. ,,Guardiola, we’ve got”, echode door Stamford Bridge.