Door Edwin Winkels

De aftakeling. De trage teloorgang. Het onherkenbare elftal, zo ver verwijderd van de glorie van de mooiste dagen. FC Barcelona deed op de late maandagavond een stap verder in het drijfzand waar het een jaar, misschien al langer geleden in belandde. Een verraderlijke ondergrond waar ook Ronald Koeman de ploeg niet uit lijkt te kunnen trekken. Eén vroeg doelpunt van Granada was voldoende om de ooit zo trotse burcht aan het wankelen te brengen. De late gelijkmaker van Araújo was een schrale troost, want twee dure punten werden verloren.

Thuis met 3-0 verliezen van Bayern München, vorige week, was pijnlijk. Maar dat was nog redelijk conform met waar het noodlijdende Barça in Europa staat. Zonder Messi, met veel geblesseerden en onbekende jongelingen die van Koeman een kans krijgen. Balde, Demir, Gavi… Niemand kent ze, maar er is ook niet veel meer, dus er is enig krediet. Of was.

Want zes dagen later ook Granada niet de baas kunnen, in misschien de enige strijd dit seizoen waar de blaugranas enige kans hebben, een lange competitie waarin iedereen punten verliest en niet eenvoudig zijn wedstrijden wint, dat is dodelijk. Voor de coach, voor zijn team, voor zijn jonge spelers én onzichtbare sterren als Memphis, Frenkie de Jonge en alle anderen die resteren, al mocht van de oude garde alleen Busquets nog in de basis beginnen.

Koeman wist vooraf dat dit duel zijn eerste in een oneindige reeks examens zou zijn, waarvoor hij slechts zou slagen als er aan het einde van het schooljaar een prijs wordt gewonnen. Maar in het voetbal kan een trainer dat schooljaar vaak niet eens afmaken. En dus weet ook Koeman dat de komende dagen de kritiek, de druk, de roep om zijn vertrek alleen maar zal toenemen.

De vraag welke andere trainer deze ploeg weer aan het winnen kan krijgen is moeilijk te beantwoorden. De ziel is weg, het hart eruit gerukt, niet alleen door het vertrek van Messi, maar hij was tenminste nog een kapstok om op te vertrouwen, en vooral om een tegenstander een voortdurende angst in te boezemen. Dat doet dit Barça niet meer. Memphis, zo goed begonnen dit seizoen, was tegen Granada het best met het nemen van voorzetten uit vrije trappen; verder kon hij zich niet verlossen uit een gevangenis met talloze strenge bewakers.

Vlak voor rust was de sterk koppende verdediger Araújo na een eerste helft zonder kansen dicht bij de gelijkmaker. Barça stond toen al achter, allang. Binnen anderhalve minuut was Granada via Domingos Duarte op de verrassende voorsprong gekomen. De resterende anderhalf uur waren een zware proeve van impotentie, zonder voetbal, met sporadische kansen.

Een eindeloos lijden, voor de toeschouwers die de ploeg ook al in de steek hebben gelaten. Slechts tweederde van de toegestane 33.000 socio’s hadden om een kaartje gevraagd. Het gevoel is weg, zowel de coronapandemie als de diepe crisis van de club heeft de immer kritische supporters, allemaal wezen van Messi, weggejaagd.

Na de rust mocht Luuk de Jong weer opdraven, als mogelijke redder. De voormalige ploeg van het tikitaka ging het proberen met hoge voorzetten. Frenkie de Jong zwom rond in een troebele vijver, waar niemand van Barça enige helderheid zag. Tachtig procent balbezit zonder enig gevaar, als een visser die urenlang naar zijn roerloze dobber zit te staren. Luuk de Jong, verder onzichtbaar, had in de slotfase de beste kans, maar kopte van dichtbij over. Even later deed Araújo het over, wel met resultaat. Maar slechts goed voor een schamel puntje en nauwelijks enige verlichting.

De 0-1 van Granada: