Van Bronckhorst ziet Frankfurt toeslaan vanaf de stip en lijdt zure nederlaag met Rangers in finale

Door Marijn Abbenhuijs

,,Een verloren finale kan heel lang pijn doen”, benadrukte Giovanni van Bronckhorst in aanloop naar de Europa League-finale in een interview met deze krant. Hij weet er alles van. Hij verloor in 2010 als aanvoerder van het Nederlands Elftal de WK-finale tegen Spanje. Maar die pijn zorgde er niet voor dat hij met angst toeleefde naar de eindstrijd tegen Eintracht Frankfurt. ,,Bij mij overheerst het gevoel dat er een prijs gewonnen kan worden.”

Maar dat lukte niet. En dus zal de 47-jarige Rotterdammer net als in 2010 een pijnlijke nederlaag moeten verwerken. Want de prijs die op het spel stond, was er nogal één. In het seizoen dat de Schotse club 150 jaar bestaat, kon er voor de tweede keer in die lange geschiedenis een Europese prijs worden gewonnen. De eerste, de Europa Cup II in 1972, was exact een halve eeuw geleden tijdens het honderdjarig bestaan. Alsof een nieuw internationaal succes in de sterren geschreven stond.

Maar daar werkte Eintracht Frankfurt niet aan mee. Want het waren de Duitsers die geschiedenis schreven en niet de ploeg van Van Bronckhorst. Het gebeurde in een finale die overduidelijk onder hoogspanning stond. Rangers en Eintracht Frankfurt zijn namelijk clubs met een enorme aanhang en tegelijkertijd niet bepaald usual suspects in een Europese finale. En dus leken alle inwoners van Schotland met een blauw hart en heel Frankfurt am Main en omstreken naar Sevilla te zijn gekomen. Maar liefst 100.000 Schotten en ruim 50.000 Duitsers hadden zich verzameld in de charmante Spaanse voetbalstad.

Lang niet allemaal hadden ze een toegangsbewijs voor het Estadio Ramón Sánchez Pizjuán, waar ruim 45.000 toeschouwers in passen. Wel hadden ze allemaal bijgedragen aan de opgepompte verwachtingen en het enorme verlangen naar een gigantisch hoogtepunt in de historie van hun clubs. Want ook Frankfurt won slechts één keer eerder een Europese prijs, de Uefa Cup in 1980.

Dus dat de spelers van beide teams heel goed wisten hoeveel ze konden betekenen voor hun werkgevers, was wel duidelijk. Dat onderstreepte de sfeer in het stadion ook nog eens. Voor de helft ‘weiss wie schnee’, voor de helft ‘light blue’ was het in de thuisbasis van FC Sevilla onophoudelijk luidruchtig. Maar dat ontketende de voetballers niet. De Europa League-finale was nerveus en rommelig en uitgespeelde kansen creëerden beide teams nauwelijks.

Het was dan ook niet verrassend dat de openingstreffer tot stand kwam na een grote defensieve fout. Frankfurt-verdediger Lucas Tuta gleed na een klein uur spelen weg, waarna de Nigeriaanse spits Joe Aribo van Rangers één op één met keeper Kevin Trapp eenvoudig de openingstreffer maakte. En zorgde ervoor dat Van Bronckhorst even het gevoel had dat hij daadwerkelijk geschiedenis zou gaan schrijven, al duurde dat niet lang. Want twaalf minuten later stond het alweer gelijk, doordat Rafael Borré goed anticipeerde op een scherpe voorzet van oud-FC Groningen-speler Filip Kostic.

En nadat de spannende slotfase geen doelpunten meer opleverde en de verlenging ook niet, kwam het dus op strafschoppen aan. En daarin miste Aaron Ramsey namens de Schotten, terwijl alle penalty’s van de Duitsers feilloos raak werden geschoten. Daardoor blijft Dick Advocaat, die in 2008 met Zenit Sint-Petersburg de Europa League won, de laatste Nederlandse trainer die een Europese prijs pakte. Daardoor bleven de 100.000 Schotten in Sevilla gedesillusioneerd achter en was het Eintracht Frankfurt dat de meest historische avond uit de clubgeschiedenis beleefde.

Bekijk de winnende penalty van Eintracht Frankfurt.