Sarina Wiegman geniet van uitzinnige ambiance op Old Trafford: ‘Kon mijn speelsters geen aanwijzingen geven’

Door Lisette van der Geest

De ‘simpele Hagenees’ staat met haar handen op haar rug. Het is een half uur voordat het losbarst. Nog dertig minuten tot het fluitsignaal klinkt en het toernooi dan echt begint: het EK in eigen land. Engeland tegen Oostenrijk, en de thuisploeg geldt als een van de favorieten, of misschien wel de topfavoriet. Sarina Wiegman (52) weet hoe het voelt om een EK te winnen, maar nooit stond zij, simpele Hagenees zoals ze zichzelf laatst noemde, voor een publiek zo groot als nu.

Kleine vrouw, zo grapte ze een aantal weken geleden nog over haar lengte, toen een microfoon voor een interview hoger was geplaatst dan handig bleek. Groter dan groot stadion. Old Trafford. Thuishaven van Manchester United. Met gisteren ruim 68.000 toeschouwers. Een EK-record. Op de tribune veel ouders met kinderen, eerder op de avond buiten rondstruinend door de fanzone, of in de rij om hun wangen te laten schminken in de kleuren van de Engelse vlag, terwijl af en toe wat plukjes Oostenrijkers passeren.

Speelsters lopen zich warm op de klanken van muziek, dat hard door de speakers knalt. Wiegman heeft haar handen nog steeds in elkaar geslagen op haar rug en kijkt naar voren. Naar haar ploeg, langs het veld, tot ze draait, haar blik gaat de tribune over. Met een glimlach op haar gezicht. Nooit eerder kwamen er zoveel mensen naar een EK-wedstrijd. Niemand hier die ooit voor zoveel toeschouwers speelde.

Who run the world? Girls, zingt Beyoncé. Het is de avond van de vrouwen, voor wie dat nog niet wist. Engeland omarmt het vrouwenvoetbal, zo is overal te horen en te zien. Door Londen hangen metersgrote doeken met afbeeldingen van Engelse speelsters, op iconische plekken als de Tower Bridge. Er wordt veelvuldig gerefereerd aan de sprong die de sport gemaakt heeft in de afgelopen jaren. Gelijkwaardigheid aan de mannen, we nemen het serieus. Dat is het motto, dat is de boodschap. Tegelijkertijd: ‘who run the world? Girls.’

Er was gisteren een openingsshow met vuurwerk. Volksliederen worden live gezongen, vlak voor het fluitsignaal klinkt. ‘Old Trafford are you ready?’, klinkt het eerst nog door de speaker. Net zoals eerder op de avond toen de Engelse ploeg het veld betrad, is het geluid oorverdovend. Gevraagd naar het geluid in het stadion zal Wiegman na afloop van de wedstrijd zeggen: ,,Ongelofelijk. Geen woorden voor. We weten waar we vandaan komen, dan is het ongelofelijk om nu hier te spelen met zoveel geluid. Ik kon mijn speelsters geen aanwijzingen geven, want ze hoorden me niet. Maar deze ambiance is wel wat we willen. Het publiek stond achter ons, geweldig.

Aanvoerster Leah Williamson was net als de bondscoach onder de indruk van de sfeer op Old Trafford. ,,Wat een ervaring dit. Dit was echt bijzonder”, zei ze. ,,Dit is een goede start.”

Met Wiegman aan het hoofd kwam Engeland in veertien interlands tot een indrukwekkend doelsaldo van 84-3. Waarschijnlijk heeft Wiegman’s team de sterkste en breedste selectie van dit EK. Eerder wonnen de Engelsen een wedstrijd om WK-kwalificatie met 1-0 van Oostenrijk, maar gisteren opende de ploeg wat onwennig, wat nerveus wellicht en duurt het even totdat er kansen komen.

Het is Beth Mead die in de zestiende minuut de Engelsen op voorsprong brengt, al kwam voor de goedkeuring eerst doellijntechnologie en de VAR aan te pas. Engeland is het meest in balbezit, creëert de meeste kansen - steeds weer vergezeld door aanzwellend geluid - maar echt domineren doet het team niet. Met een 1-0 voorsprong gaat Engeland de rust in.

Het is vooral Oostenrijk dat in de tweede helft voor opwinding zorgt. Met in het laatste deel van de tweede helft enkele grote kansen, maar de redding komt steeds van doelvrouw Mary Earps. ‘England’ klinkt het onverminderd vanaf de tribunes, met overwegend hoge stemmen. En England was het gisteren, als de ploeg van Wiegman met 1-0 winst de eerste drie punten op het toernooi pakt en het hele stadion vervolgens meebrult met Sweet Caroline. 

Wiegman zei na afloop in de persconferentie dat er naar haar mening te veel verschillende fases waren, bij het Engelse team. Met vooral in het laatste deel een te gehaaste fase. ,,Het is niet dat ik gefrustreerd ben, maar ik denk dat we beter kunnen. Wat we hieruit halen is dat we iets kalmer moeten blijven als we aan de bal zijn. Want nu werden zij soms iets te gevaarlijk, omdat wij de bal niet konden houden. In de tweede helft hadden we kansen, maar we waren te slordig aan de bal. We hadden wat vaker moeten scoren, dan hadden we het onszelf wat makkelijker gemaakt. Maar de eerste wedstrijd in het toernooi winnen is belangrijk.”

Bekijk hier onze populairste sportvideo's: