Grappig: Eindhoven heeft tegenwoordig een ’lobby’ nodig om landelijke media-aandacht te krijgen, werd afgelopen week bekend. Bij de Danssalon zouden ze er tien jaar terug smalend om gelachen hebben. De discotheek aan het Stationsplein werd vanaf medio jaren negentig jarenlang spontaan bedolven onder de exposure. Letterlijk, uiteindelijk.

De eerste jaren na de opening in 1993 leek niets er overigens nog op dat de Danssalon het zou gaan maken, ook al was de vestiging in Rotterdam destijds wel een hit. De formule was volgens de vanuit de Maasstad ingevlogen exploitanten dezelfde: ’een zaak voor 25-plussers waar populair kan worden gedanst zonder de opsmuk van een discotheek’. De opsmuk kwam meer in de vorm van een oude balzaal (kroonluchter, sierpleisterwerk, draperieën), in de geest van de klassieke voorgevel van het pand waar voorheen meubelzaak Lebesque gevestigd was.

Maar Eindhoven bekeek de Danssalon zeer argwanend. Vlak na de opening werd het wel even druk, maar dat was vooral omdat flink was gepromoot dat ’alles helemaal anders zou worden’, herinnert een medewerkster van het eerste jaar zich. „Maar dat bleek vooral te gelden voor het extra betalen: aan de deur, bij de garderobe en bij de wc’s. Wat overbleef, was een wat louche volk, met teveel geld.”

Totdat Han van Waarden en Jos Migchelbrink de tent eind 1994 overnamen en er een nieuwe formule op loslieten: totaaltheater. Met in plaats van disco housemuziek, gedraaid door een dj die het door zijn draaikunsten in de Danssalon helemaal zou gaan maken in de wereld: Marco V (Verkuijlen), uit Heeswijk-Dinther. Ook zijn latere mede-’resident’, Eindhovenaar Benjamin Bates (alias voor Benjamin Kuyten), is inmiddels internationaal doorgebroken als dj. Als danceproducers vormen ze nog altijd een - succesvol - duo.

Alsof house nog niet genoeg opwinding bood (in de Randstad destijds al wel wijdverbreid, daarbuiten nog niet), besloten de nieuwe uitbaters haar te garneren met dansers en acteurs. Die verrasten het publiek bovendien met allerlei speeltjes (waaiers, fluitjes). In die gekdoenerij ontstond een grote verbroedering. En anders was er wel ’lovedrug’ xtc, om het plaatje compleet te maken.

Binnen een jaar was de nieuwe Danssalon een daverend succes. Ieder weekend volle bak, met vooral op zondagavond één extravagante bende. Dan was het gaynight, en werd de Danssalon bevolkt door opvallend (lees: schaars) geklede homo’s, niet zelden uitgedost als travestiet. Zij vooral waren het die de bijnaam van de Danssalon verdienden, die nog lang door Eindhoven zou zoemen: ’iT van het zuiden’, naar de beroemde voormalige nachtclub van wijlen Manfred Langer in Amsterdam.

Toen de Danssalon daar en elders in de Randstad eenmaal was ontdekt (al dan niet via hippe media die de club de hemel inprezen), was er helemaal geen houden meer aan aan het Stationsplein 4. De rijen stonden soms tot diep in de Dommelstraat. Koren op de molen was het programma The DJ’s van muziekzender TMF, dat vijf jaar lang op weekendavonden impressies uit de Danssalon uitzond, als opwarmertje voor het stappen.

Niet iedereen was blij. De TMF-camera’s waren een groeiende gruwel voor veel vaste bezoekers van het eerste uur, die klaagden dat het exclusieve karakter van de Danssalon verdween. „Het publiek werd commerciëler en jonger”, zegt oud-Eindhovenaar Rob Zegers, die vanaf het begin van de glorietijd jarenlang de deur platliep bij de Danssalon. „Het waren volgers, die kwamen om er te zijn en niets toevoegden aan de sfeer.”

Langzaam liep de Danssalon leeg. Dat kwam volgens Zegers ook omdat de zaak zich niet meer vernieuwde. „Ze zijn te lang blijven doorsukkelen. De dansers en travestieten waren in het begin enorm vooruitstrevend, maar op een gegeven moment kende je het kunstje wel. Bovendien kwamen er in Eindhoven en elders in Brabant steeds meer hippe tenten met housemuziek, die wel nieuwe trends zetten.”

Nazomerdagen

Van Waarden en Migchelbrink hadden grootse plannen voor herstel, maar hun roep om ruimere openingstijden kreeg geen gehoor van de gemeente. Die werkte ook al niet mee met vergunningen voor een volgende reanimatiepoging, een ombouw tot een grand-café. Toen de Danssalon in 2002 al schijndood was verklaard (zelfs in de vorm van een afscheidsparty), stierf ook Van Waarden. Op 61-jarige leeftijd beroofde hij zich van het leven. Een verband is nooit aan het licht gekomen. Zijn naasten typeerden Van Waarden vlak voor zijn dood nog als ’zeer strijdbaar’.

Migchelbrink besloot toch tot een doorstart. In een nieuwe formule liet hij de regie meestal aan andere organisaties, die een eigen, vaste avond verzorgden voor met name studenten en liefhebbers van twee opkomende muziekgenres: urban en hardstyle. De Eindhovense party-organisatie Frequence zorgde met die laatste, harde dancestijl zowaar nog voor nazomerdagen in de Danssalon, maar dat was slechts eens per maand.

De Danssalon was onherkenbaar geworden, de hoogzomer zou nooit meer terugkomen.