Enscenering Opera Zuid houdt liefhebber bij de les

In 1960 bewerkten componist Benjamin Britten en diens partner zanger Peter Pears het toneelstuk A midsummer nigts dream van Shakespeare tot opera. Dat moet een kluif zijn geweest want het verhaal kent een groot aantal ‘hoofdpersonen’ die allemaal om de beurt hun ding moeten doen.

En daar zit ‘m dan meteen het probleem met deze opera, ze is te lang en uitgebreid en staat qua verhaal ver van ons af. Bij Britten geen aria’s waarin je even kunt wegzakken, maar een doorgecomponeerd model, dat zeker vóór de pauze een aanslag deed op de concentratie. Hoe houd je de aandacht dan toch vast? Door de voorstelling scenisch zo op te tuigen dat ze verrast en er veel te zien en te bewonderen valt. De lay-out van het podium en de belichting vielen spannend samen. De haast industriële inrichting, zonder echte decors maar met vaste plekken van handeling, gekoppeld aan het elf-achtige tulen van de kleding en de fraaie horizontale verlichtingslijnen gaven een prikkelend beeld.
Een vondst was de door bosfee Puck (sopraan en acrobaat Dreya Weber) bemenste trapeze die boven het podium hing en van waaruit de hele voorstelling als het ware becommentarieerd werd. Goede zangers trokken de luisteraar ondanks de lengte steeds sterker het verhaal in. Countertenor Jan Wouters als Oberon, sopraan Kristina Bitenc als Titania, ze waren net als de andere rollen van prima kwaliteit.