We zijn voyeurs in een spektakel dat zich in het prille begin van de mensheid lijkt af te spelen. Er wordt gesjouwd met ruw materiaal, vlammen en eten, wiegen met volwassen vrouwen, palen en rugzakken met vervormde gezichten en ledematen. Taferelen die lijken ontleend aan Jeroen Bosch, maar dan de verontrustende delen daarvan.

De beelden bij La Fura zijn stevig, overrompelend en ongrijpbaar. Theater waar je in ondergedompeld wordt, zonder tijd om je af te vragen wat je nu eigenlijk ziet. Het is wel overduidelijk La Fura, omdat het vermaarde gezelschap een hele duidelijke eigen handtekening heeft. Sterk in beelden die je lang bijblijven. Sterk in een sfeer die je helemaal uit je eigen wereldje trekt als een tijdmachine. Manes gaat op een rauwe manier over het dierlijke in de mens, maar dan vooral over strijd om te overleven. Het brengt ons terug naar de basale zaken van geboorte, eten, voortplanting en dood. Het zijn de schimmen in ons, die La Fura met veel aplomb weer naar boven brengt. Als het zaallicht ons in één klap weer terug brengt in de beschaving, begint voor de toeschouwers het harde werken om helder te krijgen wat deze harde beelden ons te zeggen hebben. Dat wat al gevoeld is.

Wie: Manes door het Catalaanse theatergezelschap La Fura dels Baus
Waar: Parktheater Eindhoven
Wanneer: 12 september; nog te zien t/m 15 september