Het Philips Harmonie Orkest weet hoe het zijn publiek moet bespelen. Het vierde gisteren dat het honderdtien jaar bestaat, en kwam wervelend uit de startblokken in een programma met overbekend operarepertoire. Een selectie uit ‘Carmen’ van Georges Bizet, waarin de ‘L’amour’ aria van de hoofdpersoon natuurlijk voorbijkwam. ‘O sole mio’, ‘Nessun dorma’, de triomfmars uit ‘Aida’, de spetterende finale uit de ‘Willem Tell Ouverture’ - het zat er allemaal in.

Het orkest speelde strak en genuanceerd, stuurde onder de bevlogen leiding van Matty Cilissen soms verpletterende volumes de zaal in. Het had uitstekende solisten meegenomen. Sopraan Aylin Sezer en bariton Marcel van Dieren maakten niet alleen indruk met hun zangkwaliteiten, met hun inlevingsvermogen gaven ze hun aria’s ook iets extra’s mee. Sezers Carmen was verleidelijk, gepassioneerd, en bij vlagen een tikje ordinair. Van Dieren overtuigde volkomen in zijn beweeglijke vertolking van duvelstoejager Figaro. Technisch deed tenor Eric Reddet niet voor hen onder, maar hij stond nogal stijfjes op het podium.

Cillisen mocht het programma aan elkaar praten, aangezien de gebruikelijke presentator ziek was. Hij deed het luchtig en aanstekelijk. Zonder microfoon vulde hij de ruimte met gemak. Zelfs toen hij er een kreeg aangereikt, legde hij die snel terzijde. Het was spijtig dat dit feest der herkenning werd afgesloten met het Slavenkoor uit ‘Nabucco’. De drie solisten namen het koor voor hun rekening, vrijwel alles unisono, en overstemd door het orkest. Na het vuurwerk was dit een sisser.