Granieten Tapijt noemt de een het, de ander heeft het over Stedelijk Tapijt. Beide zijn een tikje vreemde benamingen voor het omgevingskunstwerk in Helmond dat bestaat uit klinkers, bronzen plastieken, lantaarnpalen en bankjes. En o ja: ook nog twee enorme waterstralen.
Rob SchoonenLaatste update:26-05-21, 23:29Bron:ED
Het werk van Egon Kuchlein (1958) vormt het einde - de bekroning zo je wilt - van de Dierdonklaan. Komende van de N279, na een kilometertje of wat laan, steekt het rechthoekige kunstwerk de vijver in, als een stenige steiger. Alleen de bootjes ontbreken nog.
Achter de steiger spuiten twee waterstralen mooie parabolen; als een vloeribare omlijsting van het werk.
Op de bestrating zijn bronzen elementen geplaatst: een takje met twee eikeltjes eraan, een pissebed, de kop van een wesp, het geraamte van een vis en de larf van een mug zijn daarin onder meer te herkennen. Alle ‘fossielen’ hebben inmiddels een fraaie groenblauwe huid of patina. Links en rechts van de beelden zijn twee keer drie granieten lantaarnpalen en twee keer twee stenen banken geplaatst. Achter de steiger spuiten twee waterstralen mooie parabolen; als een vloeribare omlijsting van het werk.
Zeer geliefd of juist uitgekotst
Kuchlein plaatste het in 2000 toen de Helmondse Vinexwijk Dierdonk zo’n beetje halverwege haar ontwikkeling was. Nu is het een volwaardige wijk met ruim vijfduizend inwoners, met een keur aan huizen die stuk voor stuk doen denken aan woningen uit de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw: zeer geliefd bij heel veel mensen; uitgekotst door architectuurliefhebbers, want die neo-stijlen kennen we nu wel zo langzamerhand.
Min of meer verborgen kunst in de regio; tegen gevels, op begraafplaatsen of verstopt in het bos. De kunstredactie zoekt en vindt. In aflevering 33 van BuitenBeelden: fossielen op een weids plein in Helmond.
Eigenlijk past het werk van Kuchlein perfect in deze omgeving, want de nu vanuit Amsterdam opererende architect/kunstenaar studeerde onder meer aan de kunstacademie in Arnhem en is daarmee een nazaat van de beroemde ‘Arnhemse School’. Aan die academie (nu ArtEZ) begonnen in 1966 kunstenaars/docenten Peter Struycken en Berend Hendriks het studieprogramma Monumentaal Nieuwe Stijl en voedde een hele reeks aan kunstenaars op die verantwoordelijk zijn voor heel veel kunst in de openbare ruimte.
Ideologie en haalbaarheid
Kuchlein leunt op die traditie, denkt graag mee over de inrichting van een terrein en paart ideologie aan haalbaarheid. Dat deed hij eerder bijvoorbeeld in Hellevoetsluis, waar hij bronzen plaquettes op negen kruispunten plaatste, die niet alleen mooi zijn maar ook dienstdoen als verkeersdrempel. In Helmond kun je je, zittend op een van de bankjes, verbazen wat de aarde allemaal herbergt, al dan niet in brons.
