Sarah Neutkens’ grote speeltuin levert een cd op vol aangename lichtheid

Het lijkt of ze van de piano los moest komen. De cd begint met zes minuten pizzicato gespeelde noten. Pas daarna laat ze de musici ook strijken. Maar de puntige noten blijven terugkomen. Die geven haar de mogelijkheid om met het ritme te spelen, de muziek te laten dansen over langere lijnen. Zo krijgen de meestal melancholieke melodieën een aangename lichtheid, die alle gewicht met gemak uit je gedachten wegblaast.

Voor haar debuut Cumulus had Neutkens al een ep met acht nummers uitgebracht. ,,Dat was meer een schetsboekje voor de cd”, zegt ze. ,,Eerste probeersels die op Cumulus konden groeien tot wat ik wilde. Nadat die vorig jaar uitgekomen was, heb ik twee maanden rust genomen van het componeren. Toen ik na de zomer de draad weer oppakte, had ik het materiaal voor Pieces for Strings al aardig in mijn hoofd zitten. Ik heb meteen al een idee van het eindproduct. Op Cumulus stond al een nummer dat eigenlijk voor strijkers gedacht was. Ik wilde daarop doorgaan, kijken waar het op uitdraait.”

Neutkens heeft behalve haar pianolessen geen muziekstudie gevolgd. Als componist is ze autodidact. Geen belemmering, vindt ze: ,,Ik schrijf meer als een popmuzikant, ga af op ideeën en invallen. Binnen klassieke muziek heb je te maken met allerlei conventies. Daar hoef ik me niet aan te houden. Er zijn geen grenzen. Dat is heerlijk. Muziek schrijven is voor mij één grote speeltuin. Het enige doel dat ik voor ogen heb is dat de muziek mooi moet zijn. Wel heb ik me laten adviseren door componist Anthony Fiumara, een oude studiegenoot van mijn vader.”