Al 60 jaar wandelen met Hermodé in ’t Eind

Nico Meuffels werd meteen bij aanvang lid. ,,Ik had, als soldaat, de vierdaagse van Nijmegen achter de rug en daar zo van genoten dat ik het idee van wandelsport in ’t Eind prima vond", vertelt hij. ,,Mijn vriendin Riek volgde mij. Vier jaar later zijn we getrouwd. Bij de uitgang van de kerk stond er een blauw-witte erehaag van Hermodé ons op te wachten. Hermodé heeft ons veel gebracht, we zijn er ons hele leven bij gebleven.”

De vereniging begon met slechts enkele wandelaars. ,,We wandelden samen door ons dorp, andere lopers sloten zich bij ons aan en werden lid. De mond-tot-mondreclame in ’t Eind deed de rest. In 1970 hadden we 164 leden, er kwamen uniformen die overal herkenbaar waren. Wij namen deel aan de vierdaagse van Heeswijk en Apeldoorn met deelnemers uit het hele land”, aldus Meuffels.

Christian Weijnen herinnert zich Heeswijk nog goed: ,,Daar was het ieder jaar één groot feest, voor mij een  jaarlijks hoogtepunt. Bij boer Piet mochten wij in lege schone stallen slapen. We gingen met hem mee naar de abdij voor de heilige mis. Daarna bij het kampvuur was het lachen en werden we verwend met lekker eten dat verzorgd werd door vrouwen uit ’t Eind.”

_{lees onder de foto verder}

Meuffels heeft aan de vierdaagse van Apeldoorn de leukste herinneringen. ,,Ik was bestuurslid en zorgde voor de slaapplekken in Apeldoorn; ik reed dan een paar dagen voor de start met mijn bromfiets naar een boerenweide buiten de stad waar een aantal verenigingen bij elkaar sliepen in grote tenten. Ook zorgde ie er met anderen voor dat alles in orde was en de wandelaars niets te kort kwamen. Daarna liepen we vier dagen door de Veluwe, al zingend en buurtend richting de finish.”

Het ongeluk op 13 september 1963 zal niet licht vergeten worden. Bij terugkomst van een wandelevenement stond de groep aan de rand van ’t Eind te wachten om samen met Harmonie Juliana door het dorp te marcheren. ,,Een automobilist reed op de groep in. De ‘wandel’kinderen liepen in paniek weg en wij als leiding hebben ze toen allemaal weer bijeengezocht en naar familie gebracht. Hermodé kwam er met kleerscheuren vanaf, de kinderen waren het ongeval snel vergeten maar de harmonie had een aantal zwaargewonden, een rampdag voor de Eindse gemeenschap”, vertel Meuffels.

_{lees onder de foto verder}

Hermodé overleefde deze zware dag, mede dankzij mensen als Martien Bouwmans, de man die in 1962 met het idee kwam om een wandelclub te starten.  Weijnen: ,,Hij was dag en nacht bezig met ‘zijn’ wandelvereniging, Martien wás Hermodé. Hij stond aan de basis van ons clubhuis dat we zelf gebouwd hebben. Bij de opening zei hij dat hij pas als voorzitter zou stoppen als de schuld op het gebouw was afgelost. En hij heeft woord gehouden. De baten kwamen uit het verhuren van het clubhuis aan verenigingen en vooral door het oud papier ophalen. Zeg je in ’t Eind oud papier dan zeg je ook Hermodé. Als dank is de pad naar het clubhuis het Martien Bouwmans pad genoemd.” 

Er wordt er nog steeds deelgenomen aan wandeltochten in de omgeving en met een seniorengroep rondom ’t Eind. ,,Met minder wandelaars maar met het enthousiasme van 1962 en de betekenis van de naam Hermodé in gedachte: Snelle Bode.”