‘Levenslang’ gildebroeder Cor Verhagen mist geen enkel slotlied

Ook niet voor zijn vrouw Betsie. Als medelid van het gilde volgt ze haar man trouw bij activiteiten van St. Joris. ,,Onze Cor was al bij het gilde toen we verkering hadden. Ik merkte al snel hoe belangrijk het gilde voor hem was en nog steeds is. Voor St Joris gaat alles aan de kant, maar hij regelt het altijd zó dat wij als gezin niks tekortkomen.”

Toen de kinderen klein waren ging het hele gezin Verhagen mee naar de gilde-activiteiten. Betsie: ,,Het was voor ons een gezellig uitje dat begon met het smeren van de broodjes, dat deed Cor altijd. Na afloop was er altijd een gezellige nazit die voor mij wel eens ooit te lang duurde. Voor Cor niet, het slotlied van het gilde zong hij altijd mee.”

Dat lagen zijn kinderen Ilona en Miranda ‘al vermoeid in bed’. ,,Wij werden door het gilde verwend tijdens de gildedagen in de regio; volop limonade, chips en frietjes,” herinneren de dochters zich nog. ,,Toen we wat groter waren, merkten wij wel dat zij later op de dag wat raar begonnen te praten en dat dit niet van de ranja kwam.”

Gildebroeders Henk Bankers, Leon van Schaik en Toon van Helmond karakteriseren de jubilaris als een simpele en rustige compagnon. ,,Over Cor is weinig te vertellen, altijd op de achtergrond maar toch aanwezig. Geen man die op de tafel staat te zingen maar wel een kartrekker bij activiteiten. Als hij er niet bij is, wat zelden voorkomt,  wordt Cor echt gemist.”

Het wil niet zeggen dat Cor het erg vindt om in de belangstelling te staan. ,,Als hij een toespraak houdt, gaat het altijd over het belang van het gilde”, zeggen zijn gildematen, ,,nooit over zijn eigen inbreng door de jaren heen. Dat hij als secretaris bijna 30 jaar de gebeurtenissen van St. Joris nauwkeurig bijhield en zijn vele kluswerk voor onze club vindt hij heel normaal. Maar dat hij als tamboer eens door het vel sloeg en zijn gilde daardoor 100 gulden armer maakte, dat vertelt hij dan weer wel.”

_{De tekst loopt door onder de foto}

Sjoerdje Joosten werd als 19 jarige de jongste koningin bij het gilde. ,,Cor was toen mijn Pikaneur, de knecht van de koning, hij zorgde als een soort van mentor dat ik mij volgens de gildetradities gedroeg. Dankzij hem leerde ik als koningin het visitekaartje van het gilde te zijn, als oud-koning wist hij hoe het hoorde.”

In 2002 was het crisis bij St. Joris, slechts vijf broeders waren er over om alles draaiende te houden. ,,Cor was toen onze voorzitter en heeft de leiding overgedragen aan een nieuwe lichting; dat deed hem zichtbaar zeer, maar hij zag wel in dat het nodig was.”

Die emoties waren er ook bij jubilaris Cor toen hij gehuldigd werd op het schietterrein De Polder, weten zijn drie maten nog; ,,Zeker toen werd gezegd: bij ons gilde is niemand onmisbaar, ook Cor niet. Maar hij is wel heel belangrijk én ge kaant er van opan.”