Wielervirus mondt uit in boek ‘Pedaalridders van de Peel’

Hij noemt het boek De Pedaalridders van de Peel, een gebied met veel ‘wielernesten’. ,,Mijn geboortedorp Lierop is er daar één van, in de jaren zestig ben ik begonnen met het organiseren van de Toer dur Lierup.” Het begin van een wielervirus dat nooit meer wegging.

Al vroeg is Van Horik begonnen met het opschrijven van teksten over wielrennen en het verzamelen van krantenknipsels en kauwgomplaatjes. ,,In de Belgische krant Het Laatste Nieuws las ik werkelijk alles over de wielersport. Wij waren met acht kinderen thuis, ik was enige met een eigen kamer. Het behang zag je niet meer, dat was bedekt met wielerfoto’s.”

Eén van zijn idolen was Jan Spetgens, de Somerense renner die in 1971 Nederlands kampioen bij de amateurs werd. Een jaar later werd hem de titel ontnomen omdat hij in de eindsprint van zijn lijn zou zijn afgeweken. In het boek schrijft van Horik hier uitgebreid over. ,,Ook het Tourdebuut van Wim Dielissen en verhalen over Jos van der Vleuten, Paul Konings én een interview met Peter Winnen krijgen aandacht in het boek.”

De wielerstad Helmond wordt niet vergeten. ,,In de jaren tachtig schreef journalist Frits van Griensven van het ED over de wielerhistorie in onze regio vanaf 1900, die krantenknipsels heb ik verzameld en informatie daaruit gebruik ik voor het boek.”

Van Horik was jaren geleden al van plan om De Pedaalridders van de Peel te gaan schrijven. ,,In deze coronaperiode heb ik er eindelijk tijd voor, op aandringen van mijn broer Bart ben ik aan het boek begonnen.” Hij doet de opmaak van 250 pagina’s tellende boek dat volgend jaar verschijnt.

Oud-wielrenners Eddy Bouwmans en Piet Damen zijn enthousiast. Bouwmans: ,,Ik heb in 1992 het jongerenklassement van de Tour gewonnen en werd veertiende in het eindklassement. Er werd geroepen dat ik wel eens de Tour zou kunnen winnen, maar ik was nuchter genoeg om me niet druk te maken over wat anderen allemaal denken. Ik was echt wel overtuigd van mijn capaciteiten, maar ik wist wel dat het een honderdste tref zou zijn om de Tour te winnen.”

Piet Damen heeft het over de verzorging in de Tour van 1958 waarin hij elfde werd. ,,Je fietste in die tijd met een fietsband om je nek. Een lekke band moest je in je eentje repareren. Iedereen droeg verplicht een gonfleur bij zich, zo’n cilindertje met perslucht. Dat was voor de moraal!” Damen vindt vooral de naam van het boek treffend. ,,In de Peel­regio woonden veel talentvolle wielrenners. Ik lees straks graag hun verhalen.”