En dan blijkt het plots Wim te zijn

In de Jan van de Capellelaan in Eindhoven heeft de politie zondag een dode man gevonden. Even checken of er iets aan de hand is, een misdrijf wellicht. Een telefoontje wijst uit dat daar geen sprake van is. De man is door natuurlijke oorzaak om het leven gekomen, en heeft waarschijnlijk een dag of vijf dood in bed gelegen. Geen stukje in de krant, geen bericht op onze website, zelfs geen tweet, zo gaat dat.

Een dag later, op dinsdag, volgt het bericht van een vriend dat een gezamenlijke jeugdvriend plots is overleden, Wim, 58 jaar oud. Hij lag dood in bed.

Die avond is er nog gelegenheid voor het nemen van afscheid van die vrolijke, goedlachse man met wie we in Helmond jaren op rij, avond aan avond, in het café hebben zitten praten, lachen en drinken. Van de trompettist met wie we zo vaak muziek geluisterd hebben, die we zo vaak muziek hebben zien maken.

In het uitvaartcentrum, op een zakelijk bedrijventerrein tussen Geldrop en Mierlo, heeft zich de familie en wat oude vrienden verzameld bij de dichte kist. Opbaren was niet mogelijk, vertelt zijn broer Cor: Wim heeft een aantal dagen dood in bed gelegen voordat hij werd gevonden. Verontruste vrienden hadden de familie en de politie ingeschakeld omdat hij niet reageerde op telefoon en sms.

Dan valt het kwartje opeens: dit is het stoffelijk overschot van de man over wie we het maandag op de redactie hadden; Wim is de dode man die geen bericht in de krant opleverde.

Na het afscheid worden er boven een kop koffie met wat oude maten herinneringen opgehaald. Over de voorliefde van Wim voor sauzen waar de knoflookdampen van af sloegen. En over zijn trompetspel, dat te horen was in de Wilhelmina Big Band, in het Amsterdamse BIM-huis en het prestigieuze festival in Montreux. En, uiteraard, over de verkeerde afslagen die hij in zijn leven genomen heeft.

Het waren afslagen die er toe geleid hebben dat hij verslaafd raakte aan de dope, begin jaren tachtig dankzij Herman Brood in kleine kring plotseling heel hip en trendy. Het zorgde er voor dat hij een tijd lang van zijn vrienden en familie vervreemd was geraakt, van Helmond naar Eindhoven verkaste en vervolgens verder ging op het pad dat hij was ingeslagen. Heel af en toe handelde hij zelfs in drugs, af en toe had hij geen dak boven zijn hoofd, dan weer stond hij als straatmuzikant met zijn trompet in het centrum van de stad, soms kickte hij af en ging het een tijdje goed, even zo vaak verviel hij weer in oude gewoonten.

Later op de avond volgt thuis in de stilte van de lome zomeravond nog wat verder gepeins. Over die verkeerde afslagen. Wat zijn dat eigenlijk? En wie bepaalt dat? Wanneer gaat het mis? En waarom?

In gedachten passeren de mannen de revue met wie we vijfendertig jaar geleden aan de tap stonden - en soms nog steeds staan. Hoe kan het dat de een wel zijn opleiding wist af te ronden, een fijne baan vond, al meer dan dertig jaar een relatie met dezelfde vrouw heeft en paar prachtkinderen op de wereld wist te zetten. Terwijl de ander er zo'n puinhoop van wist te maken. Zijn het plotseling opduikende demonen? Is het karakter, opvoeding, is het genetisch bepaald, zijn het je vrienden?

Het antwoord is ook niet te vinden op de bodem van het glas Duvel in mijn hand. Wel doemt het besef op dat een mensenleven maar zelden een rechte lijn is. En dat wat een vaste basis is voor de een - werk, een relatie, verantwoordelijkheden en een portie zelfdiscipline - voor de ander juist een last is, een kwelling.

Maar dan nog: een paar dagen dood in bed liggen voordat je gevonden wordt en dan in stilte worden gecremeerd, dat is en blijft triest.

En dat verdient toch een stuk in de krant.