Samen duwen, trekken en sjorren aan een boerenkar bij voorstelling Theater Artemis

Een lange stoet trekt door het Bossche Broek achter een haveloze boerenkar aan.  Op de bok zit een boer (Don Fabulist) die soms liederen zingt in maar deels verstaanbaar bargoens. Aan de knoestige stok die hem steunt kun je zien dat hij oud moet zijn. Een bos wortelen bungelt aan het eind van de kar. Een  trommel geeft het ritme aan. 

Het is werken. Paard noch trekker biedt hulp. Sommigen duwen of trekken de zware kar, die even bijna vastloopt in de modder van het drassige broek. Anderen dragen stokken, waaraan bloempotten bengelen, die bespeeld worden door mannen met trommelstokken. Deze zaterdag doet de zomer wat hij moet doen. De zon gaat van vrolijk naar verzengend. Schaduw alstublieft, water.

Een paradijslijk beeld of toch niet. Waar moet dat heen? De leiders van de stoet laten het aan onze eigen verbeelding over. Zijn we op de vlucht voor een besmettelijke ziekte? Anderhalve meter graag. Of vluchten we voor een onvermijdelijke natuurramp? Misschien denken we, knagend aan een droge wortel, wel aan dat verkoelend glas bier dat op het festivalhart in het Zuiderpark op ons wacht. Of genieten we gewoon van de natuur.

Het begon allemaal aan het zuiderplasstrand. Wandelaars trekken voorbij, met of zonder rugzak. Ondanks de vele afvalbakken liggen er talloze bierdoppen en peuken in het zand. De mens maakt er een zooitje van.

Kunstenaar Max Pairon begroet iedereen, mompelt wat over keuterboeren en of die nog bestaan. Hij vermoedt van niet. Dan werpt hij schoenen en kleren af en neemt een duik in de plas. Hij komt boven met iets aan een lang touw. Hij trekt, sjort en zwoegt. Alleen krijgt hij het niet aan land. Helpers graag, NU! Twaalf bezoekers komen in beweging.

Samen trekken en duwen ze een boerenkar, type Anton Pieck, op het droge. Die is beladen met stokken, planken, bloempotten, een oude stoel, ijzeren buizen, een hamer. De trek kan beginnen. “We zullen wel zien hoe ver we geraken, hè”, mompelt Max.

De mens heeft slechts weinig nodig, maar neemt veel. Kijk door je wimpers en zie een visioen van naderende ondergang. De geluiden van de bloempotten waarschuwen. De trom zweept op. Of zie de hoop. Mensen werken samen. Hebben niets nodig dan hun eigen kracht en moed. Wat één mens niet lukt gaat wel met velen. Puur natuur. Er komt geen motor of mobiel aan te pas. 

Stadscomponist Bart de Vrees zorgt tenslotte voor een muzikale ode aan de zomer met als instrumenten onder meer planken gezaagd uit de gevallen kastanjes op de Bossche Parade en bloempotten. In alles zit muziek.

De verbeelding overwint. 

Zomer is onderdeel van een vierluik van dat in mei begon met Lente van Liesbeth Swings. Met de reeks wil Theater Artemis de seizoenen overhalen om zich weer te gedragen zoals het hoort.