Vrijwilligers zijn de ‘springbokken’ van Theaterfestival Boulevard in Den Bosch

Het zijn twee goedlachse dames met uitstraling, Eva Latumahina (66) en Yaya Timisela (69). Ze wonen allebei in Den Bosch, hebben Moluks bloed in de aderen. Ze zijn deze dagen vrijwilliger bij het verzamelpunt Tickets & Info in het Zuiderpark. „We lachen wat af. Dat klopt. Het kan ook niet anders tussen al die vrolijke gasten. Je wordt er steeds weer blij van en steekt elkaar voortdurend aan”, zegt Latumahina.

,,Ik heb jou lang geleden, toen we nog zogenaamde ‘Boulevard-guppies’ waren, ooit meegesleurd naar dit meerdaagse evenement”, zegt Timisela met een lach. ,,Het informeren van bezoekers blijft leuk en dankbaar werk”, vindt Latumahina. ,,Je laat steeds het dagprogramma zien om de bezoekers te adviseren en ze op weg te helpen.” 

Latumahina vervolgt: ,,Als ze er niet uitkomen, zijn we nooit te beroerd om ze een duwtje in de goede richting te geven. We proberen de kaartverkoop te stimuleren, hè? Dan heb je af en toe wat overtuigingskracht nodig. Eerlijk gezegd krijgen we wel eens van onze promotiemedewerkers het verzoek om wat extra reclame te maken voor iets dat nog niet zo goed loopt. Maar dat moet kunnen, toch?” 

Timisela voelt zich eveneens op haar plek. „Je leert nieuwe mensen kennen, in een gezellige setting. Bovendien ben ik dol op theater. Als vrijwilliger krijg je de mogelijkheid gratis voorstellingen bij te wonen, maar alleen als er vijf minuten voor aanvang nog plaatsen onbezet zijn. Soms, bij een optreden dat ik per se wil zien, koop ik liever gewoon een kaartje. Behalve dat je zeker bent van een plek, hoef je dan ook niet als een schoothondje te wachten op groen licht”, benadrukt ze. 

„Een andere attentie zijn de jaarlijkse T-shirts. Voor sommigen een collector’s item. Ik kan ze ook waarderen en  mijn familie op de Molukken is er helemaal dol op.  Dus als je daar ver weg iemand met een T-shirtje van de Boulevard ziet lopen, weet je nu wie daar mogelijk achter zit.”

Wie ook een betoverende (glim)lach tevoorschijn kan toveren, is Suzanne Schoenmakers (52). Ditmaal is ze host bij enkele voorstellingen in het oude zalencomplex van de Brabanthallen. Daarnaast is ze stand-by publieksbegeleider. Mede door haar drive is ze al jaren een visitekaartje voor het festival. 

„Dit werk is vrijwillig, niet vrijblijvend. Ik voel me constant verantwoordelijk. Hou ervan de puntjes op de i te zetten. Waar ik ook ben, ik zit altijd om me heen te kijken en op te letten. Wanneer ik iets kan betekenen, ga ik er als een springbok op af. De ene keer begeleid ik gasten richting het toilet, met inbegrip van de hoesters en proesters. Belangrijk, vooral omdat verdwalen hier op de loer ligt. De andere keer ontferm ik me bij over een rollator die wat in de weg staat”, aldus Schoenmakers.

Bij deze 37ste editie mag de organisatie rekenen op 150 publieksbegeleiders, zo’n 20 medewerkers werkzaam bij Tickets & Info en 30 productiemedewerkers. De twee laatste groepen ontvangen hun ruime beschikbaarheid een kleine financiële vergoeding.

Productiemedewerker Henk Dolfing (57), die bij wijze van spreken stamt uit de tijd dat de pipowagens via de snelweg naar Den Bosch kwamen, heeft zijn opbouwtaken volbracht. „Ik kijk er tevreden op terug. Het was gezellig binnen de sitecrew en als ‘gelegenheidsrauwdouwer’ heb ik weer wat bijgeleerd. Ik ben beslist niet onhandig, maar om te zeggen dat ik twee uitschuifbare rechterhanden heb... Verder flink wat sjouwwerk verricht, maar het was nooit te zwaar. Ja, ’s avonds wel spierpijn gevoeld. Maakt niet uit, zolang je er maar geen liesbreuk aan overhoudt.”

Hij heeft nog wel een kritische kanttekening: „Door corona zijn er onder meer geen naborrels. Dat begrijp ik. Wat ik jammer vind is dat de vrijwilligers hun consumptiebonnen nu alleen backstage kunnen verzilveren. Daar is geen ene bal aan!”