Helen (20) uit Deurne verloor drie jaar geleden haar vriend; na een jaar kwam de echte klap

,,Ik kon goed praten over wat er was gebeurd. Ik kon niet praten over mijn gevoelens."  De nu 20-jarige Helen Nynens verloor in 2014 haar vriend, die overleed door xtc-gebruik.  Een jaar later liep de Deurnese helemaal vast. ,,Het hoefde voor mij niet meer. Ik wilde naar Mike." Via rouwtherapie bij Lianne Voncken krabbelde ze langzaam weer op. 

,,Het is voor jongeren vaak moeilijk om aan hun verdriet uiting te geven", zegt Voncken. ,,Ze zetten een masker op." Helen kan daar over meepraten. Zij verschool zich achter haar werk.  ,,Op een gegeven moment werkte ik 47 uur in de week. Met nog een dag school erbij. Alleen op zondag was ik vrij. Het was een vlucht. Ik had het zo druk in mijn hoofd, dat er geen plek meer was om dingen op een rijtje te zetten."

,,We kenden elkaar negen maanden en hadden het al voorzichtig over samenwonen. Mike woonde in Boxtel. We zagen elkaar in de weekenden en tijdens vakanties. Hij was de avond ervoor naar een feest,  ik ging zelf uit. Hoe het precies is gebeurd, weten we niet. Daar komen we waarschijnlijk nooit achter. Ik wist dat hij wel eens een pilletje nam. Zelf gebruikte ik niets."

,,Mike is bij dat feest heel verward weggegaan. Hij heeft auto's aangehouden. Een jongen bracht hem naar het station van Oisterwijk. Daar is mijn vriend in elkaar gezakt. In de ambulance hebben ze nog zijn maag leeggepompt. Om vijf uur 's ochtends overleed hij. Mike was 19 jaar."

,,Ik ben een week bij zijn moeder geweest. En toen nog een week thuis. Daarna ging ik weer naar school, naar mijn stage en werk. Bang dat ik het anders niet meer zou durven. In het begin moest mijn moeder mee. Ik had het idee dat iedereen me aanstaarde met een blik van 'dat is ze nou'. In de winkel spraken mensen mij er over aan. Maar ik was daar voor afleiding. Een halfjaar later vraagt niemand meer iets. Dán heb je het juist nodig. Dán begin je met de verwerking." 

Helen kon het niet alleen.  Toen moeder hoorde dat dochter het leven niet meer zag zitten, begreep ze dat er echt iets moest gebeuren.  ,,Zo kwam ik bij Lianne. Die snapte wat ik zei. Dat ik niet kon begrijpen dat bij andere mensen het leven gewoon doorgaat. Ik kreeg een schriftje waarin ik alles van me af kon schrijven. Vond ik moeilijk. Daarom maakte ik een moodboard. Als ik dat nu zie, schrik ik echt. Er staat een meisje op met handen voor het gezicht. Zo wil ik nooit meer worden, ik wil niet meer zo diep vallen."

Ze vertelt nu op scholen over de gevaren van drugsgebruik. ,,Ik wil niet dat mensen pijn lijden omdat hun dierbaren overlijden.  Dit werkt voor mij heel therapeutisch. Ik was bang dat Mike vergeten zou worden. Hiermee hou ik hem in leven."

Een volgende stap zou zijn voorlichting over rouw bij jongeren. Helen staat er voor open om haar verhaal te vertellen. ,,Het is belangrijk voor leraren en ouders hoe ze daar mee om moeten gaan en herkennen wanneer een jongere niet meer verder kan. Ik weet niet of jongeren naar zo'n rouwcafé komen dat nu wordt opgericht. Anderzijds: als je thuis je verhaal niet kwijt kunt, is het fijn om er met anderen over te praten."

Sta je jezelf al soms toe om gelukkig te zijn? ,,Nu wel. Ik denk dat Mike dat zou willen. Ik weet dat hij mij daarboven echt nog niet wil zien."

Deurne krijgt een rouwcafé voor jongeren. De aftrap hiertoe wordt dinsdag 24 oktober gegeven. In 't Brummelhuis begint dan om 20.00 uur een informatieavond over jongeren en rouw met verschillende gasten, onder wie Helen Nynens en leden van de hulpgroep 'Mijn Masker Af'.

,, Rouwen doe je niet alleen bij de dood. Ook een ander verlies, zoals een scheiding", zegt Lianne Voncken. Ze heeft in Deurne een praktijk voor verliesbegeleiding. Samen met haar collega rouwtherapeut Noëlle Loomans uit Asten heeft ze dit initiatief genomen. ,,Het rouwcafé wordt een ontmoetingsplek waar jongeren die met verlies te maken hebben, elkaar steunen en helpen. We gaan de aanwezigen vragen om mee te denken over een geschikte locatie."