Altijd tricky, een fictieve roman vergelijken met de werkelijkheid. Toch heeft de 40-jarige hoofdpersoon in Ernest Hemingway is gecanceld wel erg veel gemeen met de 40-jarige schrijver van het boek, Henk van Straten uit Eindhoven. Okay, in het boek is hij geen schrijver, maar museumcurator. Maar allebei zijn ze net 40 geworden, tobben ze met het leven, de naweeën van een scheiding, het vaderschap, de maatschappij en de dood van een jeugdvriend.

Ernest Hemingway is gecanceld is na de geëngageerde thriller Kwaad bloed (in 2019 ook verschenen als het Brabants Boek Present Van Gogh sneed hier nooit een oor af) – dat verfilmd wordt door Pieter Kuijpers – deel twee uit een thematische trilogie van Van Straten over de ‘de echte dan wel ingebeelde val van de witte man’, met een hoofdpersonage dat ‘mannelijkheid’ maar ingewikkeld vindt en nog niet goed weet hoe om te gaan met maatschappelijke veranderingen zoals #MeToo en de ‘cancel culture’.

Zo ziet de museumcurator in het boek zijn bezielde expositie over de ‘hypermannelijke’ schrijver Ernest Hemingway gecanceld worden door feministen, antiracisten en zelfs door dierenactivisten, precies volgens de wetten van de ‘cancel culture’. Hij raakt teleurgesteld in zijn vertrouwde linkse milieu, zeker als hij ook nog (onterecht?) wordt aangeklaagd in een MeToo-zaak. In middeleeuws zwaardvechten vindt hij een nieuwe uitlaatklep, maar in dat wereldje treft hij juist weer ‘alt right’-aanhangers en complotdenkers. Hij voelt zich nergens meer thuis.

Maar, zo waarschuwt Henk van Straten, zijn boek mag dan bol staan van de actuele issues, het is gewoon een roman, géén pamflet. ,,Ik wil juist de verwarring invoelbaar maken.”

Twee dakdekkers hebben je boek gered, hoe zit dat?
,,Ik zocht lang naar een ingang. Het ging begin dit jaar niet zo goed met me, ik was van antidepressiva gewisseld en kampte met gewenningsverschijnselen. Kort na carnaval werd ik ook nog superziek, achteraf gezien was het waarschijnlijk corona. Toen kreeg ik ook nog een lek in het dak, uitgerekend op de kamer waar ik slaap. Ik kreeg twee dakdekkers op bezoek, vader en zoon. Die kwamen het lek repareren, maar stelden me ook persoonlijke vragen over mijn leven. Hun praktische en pragmatische kijk op de wereld vormde een enorm contrast met mijn neuroses, depressies en verwarring, en vooral met mijn twee linkerhanden. Zij hadden alles in zich wat een man in conventionele zin tot een man maakt.”

,,Ik ben de prutser die zelf niks kan repareren. Daarvoor moet ik mensen laten komen, wat op zich eigenlijk al een vernedering is voor een echte man. Hun bezoek was voor mij de aanleiding om tastbaar te maken hoe verwarring over mannelijkheid zich kan manifesteren bij een witte man. Ik ben niet de enige die ermee kampt, het is niet voor niets dat bij mannen zelfmoord 4 à 5 keer meer voorkomt en dat er steeds meer clubjes met mannen zijn die bijvoorbeeld in het bos de oermens in zichzelf willen vinden. De dakdekkers heb ik daarna trouwens nooit meer gezien, maar in het boek worden het belangrijke personages.”

De hoofdpersoon heeft veel gemeen met jou zelf. Experimenteer jij ook met psychedelische drugs?
,,Psychedelica is wel een fascinatie, ja. Aan ayahuasca heb ik zeker wel wat gehad, maar vooral aan de San Pedro-cactus die ik een week tot me nam in Ecuador. Dat leverde waardevolle inzichten op. Maar ik ben ook sceptisch: je zoekt constant naar middelen die redding zouden moeten bieden, maar de daadwerkelijke verlossing komt nooit.”

Je draagt het boek op aan je oude vriend, de eigenzinnige rocker Selim Lemouchi, die in 2014 uit het leven stapte. Hij komt ook veel terug in het boek.
,,Uit respect voor de nabestaanden wil ik hier niet over uitweiden. Toen hij stierf waren we elkaar ook al jaren uit het oog verloren. Tegen het einde ervoer Selim het leven alleen nog maar als strijd. Het verlangen om rust te vinden in een einde aan die strijd herken ik wel. Het is het continue gevecht tussen vorm en vormloosheid, opgaan in de oersoep van de kosmos. Ook de hoofdpersoon in het boek maakt bewust een soort einde aan zijn leven wanneer hij iets doet waardoor hij de gevangenis ingaat, Pas in gevangenschap vindt hij rust.”

Ben je zelf weleens ergens van beticht?
,,Nee. (Lachend:) Nog niet, maar als ik door dit boek zelf gecanceld word dan maakt dat het verhaal alleen maar sterker.”

Wat is dat trouwens op je wang, een nieuwe tatoeage? Je had het daar toch helemaal mee gehad, net als je hoofdpersoon?
,,Haha, klopt. Maar dit is echt de hekkensluiter, vandaar het omega-teken, de laatste letter uit het Griekse alfabet. Het staat ook voor ‘einde’. Het einde van de onrust, het loslaten, precies zoals aan het einde van het boek.”

Hoe gaat het nu met je?
,,Stukken beter. De medicatie slaat aan, de therapie doet me goed. Ik voel me sterker. Ik heb laatst zelfs geacteerd in een korte film, dat had ik anders nooit gedurfd. In een staat van verlamming en depressie kan ik niet schrijven. Ik kan alleen schrijven als ik me goed voel. Natuurlijk, ik krijg nog steeds overal stress van. Mijn boek dat eraan komt, de kerst, de bouwvakkers die nu hier in huis bezig zijn. Ik ben nooit tevreden, heb enorm veel erkenning nodig. Als er een Duitse druk komt van mijn boek, waarom dan geen Engelse? En dan maak ik me ook nog druk over zoiets als mannelijkheid. In onze samenleving ligt maar een dun vernislaagje over de tribale diersoort die we zijn. Als alle wetten wegvallen, of de wereld door rampspoed wordt getroffen, dan redden de dakdekkers zich wel. Ik niet, ik ben maar een hulpeloos baby’tje, ik kan alleen maar schrijven, verder niks.”