Een bescheiden klop op de hotelkamerdeur kondigt het ontbijt aan. Een hip designmandje vol lekkernijen staat er. Het ochtendmaal op stoeltjes van ontwerper Maarten Baas is de bekroning van een nachtje verblijven in Kazerne, Home of Design, zoals het nu heet. Niet alleen zijn er twee exposities, nee, werkelijk overal komt design terug. Vaak met prijskaartje, want bijna alles is te koop.

Wat enkele jaren geleden begon in Klein Paradijs als een restaurant annex expositieruimte, krijgt nu een hotel, een tweede eetgelegenheid en een nieuwe winkel erbij. Het afgelopen jaar is de oude marechausseekazerne gerestaureerd met hulp van architect Harrie van Helmond en is een nieuwbouw in zwart staal toegevoegd. De binnenplaats is een nieuw pareltje in de binnenstad met een welhaast buitenlandse sfeer, na de herinrichting door Oogenlust uit Eersel.

,,We wisten al in 2007 dat we dit wilden. Maar alles tegelijk doen was niet haalbaar”, zegt Annemoon Geurts die het met haar partner Koen Rijnbeek allemaal bedacht. ,,We hebben er wel elf jaar voor moeten knokken, maar nu is de totaalbeleving van design met de geneugten van het leven er. Onze missie is om design zoveel mogelijk onder de aandacht te brengen. Dat kan door exposeren, verdiepen en verbinden op het fundament van gastvrijheid.”

Maar het hotel is niet zo laagdrempelig. Met de goedkoopste kamer voor 180 euro per nacht is het een van de duurste hotels in Eindhoven. Bij Booking.com is de kazerne niet te vinden, wel bij designhotels.com, een internationale site met 300 duurdere hotels. ,,We kiezen heel nadrukkelijk voor het hoogste segment. Onze doelgroep bestaat uit bijvoorbeeld de opdrachtgevers van ontwerpers of verzamelaars van design. Hier kiezen we voor exclusiviteit terwijl we in het huidige restaurant juist voor inclusiviteit kiezen: iedereen kan er komen eten of de exposities bekijken”, aldus Geurts.

De hoge prijzen zijn volgens haar ook nodig ‘to make ends meet’. ,,Het is natuurlijk ook spannend. Het feit dat er nu veertig mensen werken op twintig fulltime banen is ook een grote verantwoordelijkheid. Maar het is ook een mooie gedachte dat er nu hele families eten van ons idee dat werkelijkheid werd.”

Ze kiest voor de Engelse uitdrukking vanwege het woord ‘ontmoeten’. Iets wat ook terugkomt in de Engels aandoende ‘club’ waar leden en gasten een praatje kunnen maken. Het is de enige ruimte die bruin leren meubels heeft. Voor de rest overheerst in De Kazerne zwart, antraciet, grijs en wit. ,,De kleur moet van het design komen”, legt Geurts uit.

Zij ontwierp het interieur en bracht ook alle ‘mogelijkmakers’ bij elkaar, allemaal bedrijven en ontwerpers die op de een of andere manier hun bijdrage leveren. Zoals designers als Joost van Bleiswijk die er hun producten tentoonstellen, maar tegelijkertijd ook een deal maken om bijvoorbeeld de stalen buitenkeuken te leveren. ,,Zo helpen we elkaar”, aldus Geurts. Ook heeft ze afspraken kunnen maken met bedrijven zoals Vescom, Desso en Modular die respectievelijk behang, vloerkleden en lichtplan hebben geleverd.

De kleinste kamer in het uit 1825 daterende marechausseegebouw aan de Grote Berg, meet 35 vierkante meter, de overige zijn veel groter, tot 90 en 140 vierkante meter aan toe. Zelfs met een aparte slaap- en zitkamer. De prijzen lopen dan wel hard op, tot ruim 500 euro voor het penthouse. Bijna allemaal hebben ze een keukenblok. ,,Dat komt eigenlijk door Lidewij Edelkoort. Zij is meer onderweg dan thuis. Als ze ergens overnacht, wil ze ook wel eens een eitje bakken. Dat kan hier nu.”

Twee suites in het voormalige cellenblok (te herkennen aan tralies boven de binnendeuren) zijn nog niet helemaal klaar. Het nieuwe, tweede restaurant, met dertig couverts en een Scandinavische keuken onder leiding van Rasmus Olander, opent pas in maart. Eindhoven is daar wel aan toe, denkt Geurts. ,,Veel mensen komen ook af op de sterrenrestaurants in de regio. Niet dat we per se voor een ster gaan, maar we wijzen het ook niet per se af.”

Voor dit verhaal stelde Geurts de Hooizolder (Hay Loft) beschikbaar. Een prachtige suite onder het dak van de voormalige stallen. Je kijkt vanuit het kingsize bed zo tegen de monumentale houten kap en halfronde boogbalken aan. ,,Dat is een schenkelkap, daar zijn er nog maar een paar van in Nederland. Die balken moesten rond gezaagd worden dus dat was heel arbeidsintensief. We hebben wel moeten knokken om het dakbeschot te bewaren; daarom is het dak aan de buitenkant geïsoleerd.”