Chiel Walter goes his own way: tienjarig jubileum op straat

Met Chiels Productions helpt hij al tien jaar beginnende gitaristen op weg naar een carrière als Jimi Hendrix of Django Reinhardt. Een mooie aanleiding om naar buiten te treden. Maar waar winkeliers hun deuren weer mogen openzetten, blijven de theaters en muziekcafés op slot. Dus fietst Walter met zijn gitaar op zijn rug zondag langs tien locaties in de stad om als straatmuzikant zijn jubileum te vieren.

Dat is niet een heel grote ommezwaai. Al een jaar of vijf leeft Michiel, zoals hij heet als hij geen gitaar in handen heeft, zich muzikaal uit op drukke punten in de stad. ,,In goede tijden heb ik voldoende leerlingen. Maar ook vóór corona vond ik het fijn om mensen te vermaken met mijn covers van Bob Dylan en Neil Young en soms ook met eigen werk. Nu de TOZO minder uitkeert, zijn de bijdragen van passanten extra welkom. Maar ik merk wel dat als ik echt voor het geld speel, het niet werkt. Dan ben ik minder ontspannen. Mensen horen dat in mijn muziek.”

Walter speelde bij het Philips de Jongh Wandelpark, op Strijp S, op verschillende plaatsen tussen het winkelend publiek in de binnenstad, bij de koek-en-zopie-tent achter het Stadspaviljoen en tot slot bij de Genneper Watermolen.

In de winkelstraten is het soms zoeken naar een goede plaats tussen de stromen winkelend publiek. Op de kruising van de Rechtestraat en de Vrijstraat zingt Theo. Met zijn gitaar betuigt hij zijn liefde aan Marie. ,,Chiel is nu naar het Stadspaviljoen”, weet hij.

Dat klopt. Maar daar zijn inmiddels ook acht muzikanten van carnavalsorkest De Wanklank begonnen aan hun repetitie. Geen probleem, zo blijkt: vier nummers vrolijkheid en dan mag Walter zich uitleven met zijn eigen versie van Hounddog, Blowin’ in the Wind, You Can Go Your Own Way en Let it Be. De respons bij het publiek dat zich tegoed doet aan koffie, soep of een biertje is matig. Dus loopt Walter al spelend naar De Wanklank, dat zich wél laat verleiden tot ‘mother Mary comes to me’. Dat gebrek aan publiek komt misschien wel goed uit. Want een van de muzikanten van De Wanklank weet dat muziek maken alleen mag zónder publiek.

Walters laatste etappe is bij de Genneper Watermolen. Daar heeft iemand een vuurkorf met brandhout geregeld en duiken nota bene een paar van zijn fans op. In de schemering komt er een mooi einde aan het jubileum.