Componist in coronatijd Orkun Aĝir: ‘Het voelt alsof ik uit de flow geworpen ben’

Of we even kunnen babbelen over zijn bestaan als musicus in tijden van corona. ,,Nu niet, ik heb zo een testafspraak en overmorgen ga ik het land uit”, reageert Orkun Aĝir. Het klinkt alsof de Eindhovense componist, baglama-speler (Turkse luit) en muziekdocent voor Nederland en de rest van de wereld verloren is. 

,,Het voelt ook wel een beetje zo”, vertelt hij een dag later, negatief getest en wel. ,,Niet alleen de omstandigheden, maar ook mijn creativiteit lijkt door corona te zijn aangetast. Dacht ik aan het begin van de eerste lockdown ‘ik ga lekker componeren en andere leuke dingen doen’, nu lijkt het wel of niet alleen de wereld maar ook ikzelf stilsta. Dus ja, een dag of tien eruit, naar de familie van mijn vrouw in Turkije, zie ik als een welkome afwisseling.” 

Naast het weerzien met zijn vrouw, die al een paar weken in haar geboorteland is, snakt hij ernaar zijn enkele maanden oude dochtertje Sophietje weer te kunnen vasthouden. ,,Haar geboorte is het beste wat me nu kon overkomen; het enige voordeel van corona is dat ik nu heel veel bij haar kan zijn.”

Vertelde Aĝir (30) een jaar geleden in deze krant nog blijmoedig over aanstaande concerten en mooie ideeën, nu is de toekomst even leeg. 

,,Drie grote projecten zijn afgezegd. Er waren gevorderde plannen voor een uitvoering van mijn eerste symfonie, ik zou met een nieuw strijkkwartet door Polen gaan toeren, en het Nederlands Saxofoon Octet zou een nieuw werk van mij gaan spelen in onder meer Istanbul. Dat laatste heeft online plaatsgevonden, maar hoewel beter dan niets is het surrogaat. Ik wil contact kunnen maken met mensen voor wie ik speel en schrijf, ze kunnen zien en voelen, ze in de ogen kunnen kijken, hun reacties gewaarworden! Daar haal ik mijn inspiratie en mijn werklust uit.” 

Social media vindt hij sowieso armzalig. ,,Alles is zo vluchtig. Tien seconden naar muziek luisteren waar ik een jaar aan heb gewerkt en dan gaat de aandacht weer naar Truus die risotto maakt.” 

Wat ook niet hielp: er gingen mensen dood van wie hij hield. Zo stierf onlangs Liesbeth Clement, zijn muziekdocente aan het Van Maerlant. ,,Zij was belangrijk voor mij. Ik had nog regelmatig contact met haar en ik mis haar.” 

Depressief, al met al? ,,Nou, ik zat er niet ver vanaf. Maar dat heb ik nu wel onder controle.”

Financieel redt hij het wel, daar is de Tozo (Tijdelijke Overbrugging Zelfstandige Ondernemers) voor, bang voor carrièreschade op de langere termijn is hij ook niet echt. 

Hoe zit het met zoiets als intrinsieke motivatie? Tja, dat is een heikel punt. Een kwetsbaar punt ook. ,,Die zit nog wel ergens, maar die heeft blijkbaar ook voeding en waardering nodig. Ik weet nu, na deze moeilijke periode, dat ik graag gehoord wil worden, dat ik het fijn vind als iemand ‘goed gedaan jochie’ tegen me zegt. Wat ik nu doe leidt tot niets. Het voelt alsof ik uit de flow ben geworpen, terwijl ik daar een jaar geleden zo lekker in zat.” 

Naast zijn dochtertje is er toch nog een lichtpuntje en dat is het Cello Project Eindhoven, dat hij samen met celliste Marlies Muijzers vorig jaar opzette. ,,Het is een platform voor gevorderde amateurcellisten waarvoor ik muziek op maat schrijf.”

Hij weet het wel, het licht gaat weer een keer vol aan. Wat hem betreft mag het snel. Heel snel.