'Dementie is een ziekte waar mensen liever niet van willen horen'

Diny en Jan Bekkers uit Mierlo.
Zij is 79 jaar, hij is 81.
Ze zijn 55 jaar getrouwd.

Jan kreeg 6 jaar geleden de diagnose Alzheimer, de meest voorkomende vorm van dementie. Hij was toen 75. Het begon klassiek: hij vergat namen, sleutels, van alles en nog wat. Zijn proces verloopt traag. "Ze zeggen dat hij een van de weinigen is bij wie het zo langzaam gaat", zegt Diny. 

Maar toch: hij gaat achteruit. Vaak vertelt hij iets wat hij even daar voor ook al heeft gezegd. Maar dat is hem dan al weer ontschoten. Zij vindt het dan soms lastig geduldig te blijven. "Als hij al zes keer hetzelfde heeft gevraagd, dan val ik ooit wel uit mijn rol."

Eén keer per maand gaan ze naar het Alzheimercafé in Mierlo-Hout, voor steun en een luisterend oor. "Dementie is een ziekte waar mensen liever niet van willen horen", heeft ze in haar omgeving ervaren. "Sommige mensen vinden het moeilijk om daar mee om te gaan. Maar bij het Alzheimercafé maken alle mensen hetzelfde mee." Daar hebben ze aan een half woord genoeg.  

Dankzij een uitnodiging van datzelfde Alzheimercafé zijn ze deze dag ook in een zeldzame rode Rolls-Royce naar het Evoluon gereden. Ze genieten van het uitje, waar ook nog een lunch en een theatervoorstelling bij inbegrepen zijn. "Ik wil aan zoveel mogelijk van dit soort dingen meedoen, anders kom ik nergens meer onderhand", verklaart Diny. Als ze samen op de foto worden gezet, krijgt ze spontaan een omhelzing van Jan. "Het was een geweldige dag", zegt ze. Hij knikt: "Prachtig!"

Yvonne en Frank Vaes uit Veldhoven.
Zij is 61 jaar oud, hij is 62.
Ze zijn 38 jaar getrouwd.

Op zijn vijftigste kreeg Frank moeite met functioneren op zijn werk. Zijn kortetermijngeheugen haperde. Hij werd op non-actief gesteld. Aan dementie dacht niemand, hij was nog zo jong. Het zal wel een burn-out zijn, was de gedachte. Het zou heus weer overgaan. 

Hij raakt verzeild in medische molens. Vier jaar later komt het verlossende antwoord: MCI, een voorstadium van Alzheimer. Eindelijk een verklaring, het voelt als een opluchting. "Tegelijkertijd is het natuurlijk een verschrikkelijke diagnose. Voor ons allebei", vertelt Yvonne. "Hij verliest de grip op het leven. En dat is voor mij moeilijk om aan te zien. Dat geeft zo'n machteloos gevoel." Zij is nu fulltime mantelzorger. Hij heeft overal hulp bij nodig. Twee keer per week gaat hij naar de dagopvang. Ze pakken elkaars hand vast. "Gelukkig zijn we allebei heel positief. We kijken naar wat we kunnen, niet naar wat we niet kunnen. Dat houdt ons overeind."

Yvonne maakt zich soms zorgen over de toekomst. "Dan vraag ik me af: hoe hou ik dit vol? Het is niet alleen de geheugenproblematiek. Eigenlijk zit ik al in een soort rouwproces. Veel dingen kun je niet meer samen delen. Mensen die het niet hebben meegemaakt, begrijpen vaak niet hoe zwaar dat is." Ze is blij met de aandacht die dementie momenteel krijgt. "Dat zorgt voor meer begrip. Dementie is een ziekte, daar kun je niets aan doen. Niemand hoeft zich daar voor te schamen. Het overkomt je."