Digitaal mens Kentie is gek van tijdreizen

Maar de directeur/bestuurder van Eindhoven365 - het marketingbureau van de stad - neemt me vervolgens mee naar de eerste verdieping van de tweekapper en wijst in zijn werkkamer naar een kast: ,,Het merendeel hiervan is keurig opgeruimd zoals je ziet, maar dit (hij trekt een naar voren klappend deurtje open) zou je best een rommelkastje mogen noemen, niet?” Wat letterlijk uit dat kastje valt zijn honderden keycords met labels eraan, van alle spreekbeurten en congressen die hij heeft bijgewoond. En dat zijn er veel, héél veel.

In dezelfde kast staan ook flink wat boeken, waarvan een aantal is geschreven door Kentie zelf. Na zijn studie aan wat nu Design Academy Eindhoven is, werkte hij onder meer bij het fameuze reclamebureau Kothuis en schreef er - in 1994 - zijn eerste boek: ‘Daarin leg ik eigenlijk uit wat dtp (desktop publishing) is.’ Daarna volgt ‘Webdesign & html in de praktijk’, dat enorm goed verkoopt en zelfs in Korea een tweede druk krijgt. Het typeert de vormgever met een digitaal hart.

Kentie is ook kunstliefhebber, met een lichte voorkeur voor het surrealisme en realisme. En is - net als ik - idolaat van de in 1992 overleden Iers/Britse schilder Francis Bacon. Daarvan staan enkele boeken in de kast. Oók in de kast: een verzameling mobiele telefoons, een knoeperd van een iPod: ‘Toen had je nog een serieus apparaat in je handen, ha, ha!’- en verschillende digitale horloges: ‘Ja, ik ben echt een digitaal mens’.

Volgt een flinke plank met veel achtergrondinformatie over Estland. Want Eindhoven mag ‘m dan na aan het hart liggen, Kentie heeft datzelfde hart verpand aan dat bijzondere, zeer geavanceerde land aan de Baltische zee. Dat gaat zover dat hij in 2016 besluit het land te helpen. Door een plan te maken hoe het hun marketing zouden moeten doen. ,,En dat dan op de Eindhovense manier. Door één centraal thema te nemen en dat overal in toe te passen. Dat is bij ons uitgewerkt in de bekende vibes, bij Estland werd het ‘EST’, dat overal in wordt gebruikt.”
Hij kende het land vooraf door precies een bezoek, maar intussen kent hij het op z’n duimpje, wordt er inmiddels op straat herkend en ontving veel prijzen voor zijn nation-branding-plan. Hij wordt nu zelfs benoemd tot honorair-consul: ‘Ja, dat is zeker een eer’.

Vervolgens valt er een speldje met het inmiddels bekende NL-logo uit de kast, want ook daar heeft hij zich tegenaan bemoeid: ,,Wij in Brabant hadden - terecht - moeite met dat eeuwige ‘Holland’. Daar is dit voor in de plaats gekomen; veel beter natuurlijk.”

Maar terug naar de keycords met de labels, vaak gekregen op symposia, congressen of andere bijeenkomsten waar hij aan deelnam, of zelf sprak: ,,Ik vind het leuk om te spreken. Ja, dat heb ik moeten leren en de crux is dat je veel beelden moet gebruiken. Ik klik er tijdens een verhaal makkelijk 120 of 130 plaatjes doorheen. Wat prima werkt, omdat beeld nu eenmaal beter blijft hangen. Overigens zijn dergelijke spreekbeurten natuurlijk ook prima marketing voor de stad.”

Welke dingen er nog in het kastje moeten, was de vraag: ,,Ik wil heel graag nog een sciencefiction-roman schrijven. Vind ik fascinerend, tijdreizen en van die what-if-dingen: heerlijk. Dus, wie weet - ooit.”