Eigenlijk was hij het liefst leraar geworden, zei hij vaak. Geschiedenis, klassieke talen, desnoods aardrijkskunde. Maar het werd voor de in Boxtel geboren en in Gemert getogen Eindhovenaar Van Meurs dus iets heel anders. Ruim veertig jaar vertoefde hij – de laatste decennia als een éminence grise van de transatlantische folk en blues – in het centrum van de muziekwereld. Als singersongwriter, gitarist, organisator en schrijver. Singersongwriter was hij overigens al toen het woord nog moest worden uitgevonden.

Lees verder onder de video.

Van Meurs was het meest in zijn element als hij op een podium mocht zingen en spelen (fingerpicking en slidegitaar), al dan niet vergezeld door muzikale vrienden en in de meeste gevallen terzijde gestaan door zijn levensgezellin Ankie Keultjes, sound engineer, zangeres, schrijfster en producente. Een ideale samenzwering.

Als The Watchman heeft hij intussen dertien albums op zijn naam staan. Met No Blues maakte hij furore middels zes cd’s, die met name in de wereld van de wereldmuziek aansloegen en in samenwerking met regisseur Dré Didderiens produceerde hij de film ‘Searching for the Heart of the Heartlands’. Voorts waren er – onder veel meer – projecten met The Very Girls, The Folksurvival Club, Hootenanny Jim en de Wilhelmina Blues Band.

Als performer prefereerde hij een combinatie van ernst, humor en zelfspot, wars van de waan van de dag en de door overspannen media gedicteerde ‘hoera-machine’, waarin een minuut in De Wereld Draait Door de opmaat moet zijn naar de onsterfelijkheid. De Amerikaanse invloeden – hij mocht er graag ronddolen en inspiratie opdoen - zijn onmiskenbaar, hetgeen – aangevuld met een Europees levensgevoel - heeft geleid tot een internationaal en veelzijdig artiest: The Watchman.

Van Meurs begon ooit als pianist in schoolbandjes (Second hand home made and blues band), culminerend in het lidmaatschap van het in vaderlandse folkkringen legendarische Deirdre. Eind jaren zeventig ging de piano dicht en de gitaarkoffer open. Via punk en new wave (Bleistift, W.A.T.) vond hij uiteindelijk zijn stijl in het grensgebied van americana, folk en blues.

Het waren de jaren van de alternatieve ‘scene’. In de boze buitenwereld heersten Reagan, Thatcher en Lubbers. In de veilige biotoop van de Eindhovense Rochusbuurt was Rob’s Café – later De Buut – de uitvalsbasis voor muziekminnende jeugd. Terugblikkend noemde hij het zelf ‘een groot, gonzend gebeuren’. En: ,,Ik durf de stelling wel aan dat lullen over muziek belangrijker was dan spelen. Ja, dat als je kon spelen, je zelfs een beetje verdacht was. De muziek was sowieso meer een levenshouding dan een beroep.”

Begin jaren negentig kwam de ommekeer met de door de fameuze Joe Boyd geproduceerde, eerste Watchman-cd. Het Amerikaanse Rolling Stone maakte goedkeurend gewag van ‘hard folk from Europe’. Er volgden optredens in de VS en een kennismaking – en vervolgens jarenlange vriendschap – met Jack Clement, de man die ooit Elvis en Johnny Cash onder zijn hoede had. Er waren vruchtbare contacten met Amerikaanse mecenassen (‘vreemde, rijke vogels’).

In Brabant zelf organiseerde hij – geboren regelaar en dirigent – talloze optredens; op een gegeven moment, verspreid door de provincie, vijf wekelijkse concerten in vijf verschillende kroegen. Het leidde in 2006 tot de verwezenlijking van een lang gekoesterde wens; een vaste maandagavond (‘Ad van Meurs presenteert’) in Meneer Frits, het café van Muziekgebouw Frits Philips in Eindhoven. Daar was hij ook initiator/programmeur van het jaarlijkse Naked Song Festival.

De avonden in Meneer Frits werden zowel een podium voor internationale grootheden als een broedplaats voor regionaal talent. De ambiance hield (en houdt) het midden tussen de gewijde sfeer van een concertzaal en het plezante rumoer van een muziekkroeg. En dat was ook exact de bedoeling van de schepper. De grens van 400 concerten is inmiddels gepasseerd.

Zelf besloot de Watchman enkele jaren geleden, gewoon als Ad van Meurs, een andere weg in te slaan, hetgeen twee fraaie Nederlandstalige albums opleverde, onder meer met de geheide, regionale evergreen ‘Easy Riders van de Peel’. Zijn twee laatste cd’s als Watchman – Over the Top (met een keurkorps aan Friends) en Dorset Moon (met Ankie en zoon Dylan) hebben een sober en ingetogen karakter. ‘Een ernstige plaat’, zei hij over de laatste in een interview met het Eindhovens Dagblad, want hij wilde nu eens ‘geen knieval maken voor de gezelligheid’. Hij achtte die twee cd’s terecht geslaagd en dat wilde wat zeggen voor iemand die een zekere vorm van bescheidenheid tot handelsmerk had gemaakt. Al mocht je dat laatste van hemzelf natuurlijk nooit zeggen.

Twee jaar geleden kwam het begin van het einde en begon een lijdensweg van foute diagnoses, ziekenhuisopnames, moeizame pogingen toch nog op te treden en van heel veel pijn. Begin juli organiseerden muziekvrienden nog een benefiet in café Wilhelmina, waar hij zo vaak op het podium had gestaan. Hij was ontroerd. Drie maanden later kreeg hij in het ziekenhuis in Maastricht het verdict ‘uitbehandeld’ te horen. De laatste weken ontving hij thuis in een vaak verbazingwekkende staat van opgewektheid familie, vrienden en bekenden. En nu is het opeens een stuk stiller in de straten van Eindhoven.