Een eigen stek in nieuwbouw Neos: voorkomen dat mensen helemaal ‘uit de wereld’ gaan

De nieuwe directeur Raoul Bakkes van Neos is supertrots, zei hij vrijdag bij de feestelijke opening. ,,Mensen hebben hier straks gelijk een eigen stek. Dit is wat je mensen gunt.” Terwijl Bakkes een rondleiding geeft kijkt Diane Zwart haar ogen uit. Ze is lid van de cliëntenraad en woonde eerder op deze plek in het vijftig jaar oude Labrehuis. ,,Het is een wereld van verschil.”

Onder toeziend oog van Sint Franciscus - het oude stenen relief van de heilige is een van de ‘souvenirs’ uit het gesloopte Labrehuis - kunnen bewoners chillen in de gemeenschappelijke huiskamer. Er is een keukenruimte waar gastvrouwen samen met bewoners gaan koken, en achter de voordeur zit straks ('s nachts) een beveiliger. Bakkers laat de speciaal ontworpen bedden met ombouw zien in de studio’s van 18 vierkante meter. Ze zijn voorzien van eigen sanitair en een beeldschermverbinding met de voordeur, zodat mensen zelf bezoek binnen kunnen laten. ,,En elke studio krijgt nog een tv en internet.” De zestien appartementen zijn ongeveer twee keer zo groot en zijn bedoeld voor wie al zelfstandig kan wonen.

Zwart weet nog precies op welke dag ze in het oude Labrehuis kwam. ,,Op 21 augustus 2011, op de vrouwengang. Ik had het eerste jaar een kamertje met een bed, een plank en een wastafel met koud water. Je moest tien uur ‘s avonds op je kamer zijn, en je mocht er niemand ontvangen. Ik kwam toen net uit een diepe depressie, was een soort klein muisje, ik dorst niet eens alleen naar de Jumbo. Maar ik was heel blij met mijn kamertje, want ik was er veilig. Voorbij de portier konden deurwaarders niet komen, en Neos nam mijn financiën over. Eigenlijk werd alles je afgenomen. De opzet zoals die nu is werkt denk ik beter, die voorkomt dat mensen helemaal ‘uit de wereld’ gaan.” 

Het stimuleren van zelfstandigheid sluit aan bij de visie van de gemeente, zei wethouder Renate Richters tijdens de opening. ,,We willen dat mensen maar een paar weken in de opvang blijven, en zo snel mogelijk doorstromen naar een plek met begeleiding, en vandaar naar zelfstandige woonruimte.” Zwart merkt op dat er wel een belangrijk obstakel is: de zwarte lijst waar woningcorporaties mensen nog altijd vijf jaar lang op zetten, als ze eenmaal met een huurschuld uit hun woning zijn gezet. ,,Daarom heb ik zelf vier jaar en vier maanden in het oude Labrehuis gewoond. Ik moest wachten tot ik niet meer op die lijst stond.” 

Als ze terug kijkt, is ze vooral dankbaar. Ze heeft er vrienden voor het leven gemaakt. ,,Dankzij Neos kon ik er weer bovenop komen. Al is het wel zo: je moet je daar wel over openstellen, de handschoen zelf oppakken. Inmiddels heb ik een eigen huurappartement in Gestel en werk ik in de zorg. Ik kan nu anderen helpen.”