Eindhovense modekunstenares Agnes van Dijk: ‘Als je een dier doodt om het op te eten, gebruik het dan ook helemaal’

Goede kleding van mooie materialen heeft Agnes van Dijk altijd gefascineerd. Een tikje extravagant ook en compleet met mooie accessoires, hoge hakken en lang haar. Tegelijkertijd beseft de Eindhovense dat de mode-industrie erg vervuilend is en vaak gemaakt wordt in lagelonenlanden. 

,,Om die reden kocht ik mijn kleding vaak al tweedehands”, vertelt ze. ,,Wel altijd modieus en in bijzondere winkels. Zoals in Barcelona waar een soort Humana is die echt hele mooie en goede kleding verkoopt. Zo snijdt het mes aan twee kanten: ik heb kwalitatief goede kleding waar ik van hou en ondersteun tegelijkertijd een goed doel. Zo ben ik me altijd blijven onderscheiden.”

Hoewel Van Dijk als jong meisje alle kneepjes van het modevak had geleerd, nam haar carrière een andere wending. ,,Jarenlang kocht ik alleen nog maar kleding en maakte zelf niks meer. Pas toen mijn kinderen naar school gingen kreeg ik weer meer tijd om creatief bezig te zijn. Ik ging tekenen, schilderen en later ook naar de kunstacademie.”

,,Ik was toen een echte allesvreter, niet alleen met potlood en penseel. Ik boetseerde, maakte mozaïeken en collages. Ik wilde kunstenares worden, maar pas nadat ik mijn baan had opgezegd ging ik serieus nadenken over wat ik precies wilde. Conclusie: als kunst is wat ik wil, moet ik het ook gaan doen. Tegelijkertijd kreeg ik in het Van Abbemuseum, waar ik op dat moment als gastvrouw werkte, het advies om de tijd te nemen mijn oeuvre te ontwikkelen. Dat heb ik gedaan.”

Agnes van Dijk probeerde in haar atelier tal van stijlen en technieken uit en maakte op een gegeven moment ook een serie geschilderde portretten van haar vrouwelijke familieleden. ,,Die wilde ik anders dan gebruikelijk presenteren, niet als een rijtje portretten naast elkaar. Ik heb ik die toen met veiligheidsspeldjes vastgezet op een etalagepop. Dat was het keerpunt en het startpunt voor mijn modekunst, nu alweer vijftien jaar geleden.”

Wat ze precies wilde met die modekunst wist ze op dat moment nog niet en Van Dijk greep in eerste instantie terug op de vaardigheden die ze jaren daarvoor van een coupeuse uit Lieshout had geleerd. ,,Mijn eerste mantel maakte ik van restmaterialen, stofjes die ik wel al die tijd ergens had bewaard. Die mantel, een cirkelmodel met daarop de afbeeldingen van schoenen met torenhoge hakken, is eigenlijk een verhalenmantel uit mijn verleden geworden.”

Van Dijk werkte door, gretig experimenterend met niet voor de hand liggende materialen. Zo kwam er een jurk  van pauwenveren die ze maakte voor een theaterproductie. ,,Die veren vond ik gewoon mooi", vervolgt ze. ,,Maar ik wist ook waar ze vandaan kwamen en kon er daardoor met een gerust geweten mee aan het werk.  Ik vind de natuur sowieso fascinerend door haar kleuren en vormen en zo is ook mijn creatie van mosselschelpen ontstaan, vastgemaakt aan echt vissersnet.”

De zoektocht naar goed gebruik van natuurlijke materialen ging door. En zo kwamen er ook jurken van koeienmaag en paardendarm. Want: ,,Als je dan een dier doodt om te eten, gebruik het dan ook helemaal.” Maar ook haar experimenten naar mogelijk gebruik van zeewier, sinaasappelschillen en wietbladeren in latex leiden tot indrukwekkende creaties. Versie 8 van haar sinaasappelcreatie is momenteel op een expositie in Barcelona te zien. ,,Het is waanzinnig om dat soort stukjes natuur door te ontwikkelen tot nieuwe natuurlijke, soepele en draagbare materialen.”