Hij zag veel veranderen in die jaren in de trein, de rookcoupés en 'breiende meiden' uit zijn jonge jaren verdwenen. Nu ziet hij een scrollende generatie, verzonken in de mobiele telefoon.

Smith werd wel een beetje overvallen op zijn laatste werkdag. ,,Mijn vrouw vertelde me dat ze tegen de NS had gezegd dat dit mijn laatste dag met de trein zou zijn, maar niet dat ze met camera's en zoveel bloemen kwamen", zegt Smith.

Harry en zijn vrouw Leonie fietsten vaak samen naar het station. Zij moest altijd de trein naar Deurne hebben. ,,Dan stonden we elkaar uit te zwaaien vanaf onze perrons", vertelt Harry. ,,Maar zij is sinds begin september al met pensioen. Dus naar elkaar zwaaien was helaas al voorbij."

Elke dag reisde hij in de spits. Hoe hij het precies deed, houdt hij liever voor zichzelf, maar bijna altijd kon Smith een stoel bemachtigen. ,,Ik heb veel handigheidjes geleerd tijdens al die jaren. Zo wist ik waar de trein stopte en welk deel het meest rustig was." 

Dat bleek een belangrijke ontmoeting voor hem te zijn. ,,Die vrouw bracht me in contact met een militair van boven de negentig, die in Indië heeft gevochten. Puur toeval, maar daar heb ik veel aan gehad." Smith kon zijn boek af schrijven. Dat werd afgelopen september gepubliceerd.

Of hij de trein nu helemaal vaarwel zegt? ,,Nee joh, ik reis alleen niet meer tijdens de spits." Want de trein pakt hij nog steeds, ondanks dat hij een auto heeft. Liever vertraging dan file voor Smith. ,,Wie weet komt er nog eens een tweede boek, nu ik overdag nog weleens de trein pak."