In de Pioenroosstraat in Eindhoven: Waarom ik bij iedereen in mijn eigen straat op bezoek ga

Onwetenschappelijk of niet: vaak als ik door mijn eigen straat loop, probeer ik die stelling te boekstaven. Mijn vermoeden is dat zij best kan kloppen. Het is hier lekker gemêleerd. Er wonen mensen uit alle windrichtingen, van piepjong tot hoogbejaard. De ene kant van de straat bestaat uit koopwoningen, de andere kant vooral uit huurhuizen. Voor de deur dikke BMW's en afgereden bakken die waarschijnlijk nooit meer door de apk-keuring komen. Je hebt studentenhuizen met volle kliko's voor de deur en keurig aangeharkte voortuintjes. Mensen met een uitkering en ondernemers.

Toch ken ik de mensen uit mijn eigen straat niet echt. En dat is gek. Tijdens een paar jaar correspondentschap in Zuid-Azië ging ik heinde en ver op zoek naar verhalen. Hoe exotischer, hoe beter. Maar weer terug in Nederland, besefte ik dat ik nauwelijks weet wat er nota bene in mijn eigen straat gebeurt. Ik verkeer, zoals vermoedelijk wel meer mensen, in een bubbel. Ik ken de gezichten van mijn directe buren en overburen wel, maar een paar deuren verderop? Geen flauw idee wie er woont.

Om dat een beetje te doorbreken, heb ik me voorgenomen het komende jaar bij iedereen op de koffie te gaan. Hopelijk lukt het me een boek te schrijven over wat ik aantref; een portret van zomaar een straat in Eindhoven. Misschien wel de meest veelzijdige. Misschien ook niet. Soms vraag ik me af: wat haal ik me op de hals? Wie weet wil niemand praten en moet ik met m'n voet tussen de deur. Al zijn de eerste bezoekjes hoopgevend. Net als ik in India heb gemerkt (en zoals ook historicus Rutger Bregman in zijn meest recente boek concludeert): de meeste mensen deugen. Hoe meer ik reisde als correspondent, hoe meer ik erachter kwam dat mensen overal ter wereld in de kern eigenlijk heel erg aardig zijn. Dat moet in mijn eigen straat toch ook zo zijn? Misschien verbreed ik mijn wereldbeeld door juist eens in mijn eigen buurt te gaan kijken.

Hopelijk scoor ik door mijn onderzoekje ook wat niet-geagendeerde verhalen. Soms erger ik me aan journalistieke artikelen die feitelijk niets meer zijn dan het opsommen van het relaas van iemand die iets te verkopen heeft. Of het nu een product of een mening is. Met als resultaat de meeste aandacht voor de extremen. De mensen die ik ga spreken, hebben in principe niets te verkopen. Althans, ze gaan er niet actief mee de boer op. Ik kom ongevraagd langs. Hopelijk kan ik daardoor een redelijk zuiver portret schetsen.

De straat heeft negentig huizen. Met zo'n twee bezoekjes per week, denk ik een jaar zoet te zijn. Huisnummer 1 bestaat overigens niet in de straat die eind jaren twintig van de vorige eeuw werd aangelegd. Er is vast een straatgenoot die me kan vertellen hoe dat zit.