Het is tekenend voor de sfeer op het driedaagse Weerter festival. Even baalde het als een stekker. Gisteren zei Sting nog ‘A domani’ vanuit Italie maar daar zit hij nu nog steeds. En dus heeft  Bospop, ondanks alle toezeggingen, toch het nakijken qua topact. Maar het voordeel bij het nadeel: superster Nile Rodgers krijgt nu alle gelegenheid om uit te pakken.

Pech, pech, pech. Want ook de afsluiter van de eerste dag, Snow Patrol, moest wegens ziekte een doktersbriefje inleveren. “En dit zou het mooiste jaar worden”, verzucht Koen Klomp van de organisatie. Voor vrijdag kon Toto nog geregeld worden maar het Sting-gat laat zich niet anders dichten dan door wat heen en weer te schuiven. Met nog een meevaller: nu kon Rowwen Heze het hoofdpodium onveilig maken en blijft de tent waar ze eigenlijk stonden, heel. Op het veld alle ruimte voor Bestel Maor!

Maar Woodstock kwam vooral van Fogerty. De frontman van Creedence Clearwater Revival leek zich echt te verheugen op zijn show. Andere keren stort hij emmers vol met oude hits over zijn publiek leeg. Want oei, wat heeft hij die veel. Nu onderbrak hij de rij voor een halfuurtje covers van zijn Woodstock-collega’s Joe Cocker, Sly Stone en zelfs Hendrix. En dat allemaal op de eveneens vijftig jaar oude Rickenbackergitaar die hij toen ook bij zich had.

Woodstock leek gedurende de dag ook al present want het festival werd geplaagd door die ene factor die het n iet in de hand heeft: het weer. Met enige regelmaat (regenmaat?) kwam het naar beneden. Omdat het ruime terrein de weken ervoor door de zon was drooggestookt bleef modder uit. Ach, een beetje water kon hier de pret niet drukken. Ellende verbroedert immers.

En verder heeft Bospop z’n zaakjes zo goed op orde dat het echt niet uitmaakt. Wat een festival. Vier kampeerterreinen, inclusief eentje voor motormuizen en een met huurtipi’s en tenten. Een food-court met alles van friet tot vegetarische frikandellen en hamburgers van Limburgse oesterzwammen. Een giga 24-uurs-bartent. Overal zitgedeeltes die zorgvuldig door een paar van de 1400 (!) vrijwilligers werden drooggepoetst. Een relaxhoek met hangmatten en, echt waar, houtgestookte jacuzzi’s. Toppunt: een skydeck waar gefortuneerde bezoekers voor veel geld vrij zicht en vrij eten en drinken kregen, inclusief live cooking.

Maar we komen niet voor live cooking, we komen voor live-muziek. Wat dat betreft heeft Bospop een reputatie hoog te houden, maar dat bleek geen probleem. Was de vrijdag voor zoetgevooide stemmen en de ietwat plastic perfecte pop van Toto, zaterdag ging het er stukken ruiger aan toe. 

De toon werd in de vroege ochtend al gezet door Living Colour dat het slaapzand vol uit de ogen blies. Een eerste echt hoogtepunt was de drankrock van het Pogueiaans-Iers klinkende Flogging Molly. Juist toen kwam de regen met bakken naar beneden maar omdat daar het bier rijkelijk vloeide viel het minder op. En met ‘singing in de rain’ kon het helemaal niet meer kapot, met nog een dampende Queen-cover We will rock you er achteraan.

Hall & Oates heeft ontelbare classics op zijn naam staan, maar het duo kreeg niet echt de vlam in de pan. Wel gezellig natuurlijk. Family man, Sarah smiles, She’s gone, het was er allemaal, maar toch een beetje Out of touch. Skunk Anansie donderde zeker drie maal zo hard over het terrein. Zangeres Skin leek het in haar eentje af te kunnen en kreeg het veld tot achterin op de benen. Maar het wachten was toch op good old Fogerty die vanaf de eerste noot imponeerde. Bijgestaan door zijn zoon was het hit na hit na hit. En Who’ll stop the rain was nu overbodig.

En zondagmiddag dus Joe Jackson als -voorlopige- topper. Oud en nieuw, Sunday Papers en Fool, het maakte niet uit. Strak als altijd, knap als altijd. En kijk nou, hij krijgt zelfs weer haar...